Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που να αποτελεί την επιτομή της επαναστατικής ορμής του Οκτώβρη στα πεδία των άγριων μαχών του Εμφυλίου, που ακολούθησε την Επανάσταση, αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ο Βασίλι Ιβάνοβιτς Τσαπάγιεφ.

Σάρκα από τη σάρκα του λαού, αμείλικτος με τον εχθρό, στοργικός με τους μαχητές του, δημιουργικά «ξεροκέφαλος», ενστικτωδώς καχύποπτος με τους «άκαπνους» πολιτικούς, στρατιωτικούς ή και κομματικούς παράγοντες, οι οποίοι θα έπρεπε να αποδείξουν στην πράξη τα τυπικά τους διαπιστευτήρια για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του, με έμφυτη στρατιωτική ευφυΐα, τολμηρός και γενναίος στον πόλεμο, απόλυτος υπερασπιστής των επαναστατικών προταγμάτων, ο Τσαπάγιεφ έχαιρε της αγάπης και της υπακοής των μαχητών του, αγάπη και υπακοή που είχε κερδίσει όχι με τα «γαλόνια» του, αλλά στο πεδίο της μάχης, εκεί που ο θάνατος μπορεί να περιμένει στην επόμενη ανάσα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙ ΙΒΑΝΟΒΙΤΣ ΤΣΑΠΑΓΙΕΦ

Ο Β. Ι. Τσαπάγιεφ (1887-1919) ήταν μέλος του ΣΔΕΚΡ (Μπ.) από το Σεπτέμβρη του 1917.

Το 1911, κατατάχτηκε στον τσαρικό στρατό και πολέμησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για την ανδρεία του τιμήθηκε με τρεις Σταυρούς του Αγίου Γεωργίου και μετάλλια και πήρε το βαθμό του ανθυπασπιστή.

Στις αρχές του 1918, συγκρότησε τμήμα Κόκκινων Φρουρών και κατέστειλε τις εξεγέρσεις των κουλάκων και των εσέρων στο νομό Νικολάγιεφσκ. Από το Μάη του 1918, ήταν διοικητής ταξιαρχίας. Το Σεπτέμβρη του 1918, έγινε διοικητής της 2ης Μεραρχίας του Νικολάγιεφσκ. Τον Απρίλη του 1919, ανέλαβε τη διοίκηση της 25ης Μεραρχίας πεζικού.

Τη νύχτα της 4ης προς την 5η Σεπτέμβρη 1919, λευκοφρουροί επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στο Επιτελείο της 25ης Μεραρχίας. Ο Τσαπάγιεφ, αφού πολέμησε με ανδρεία και αφού έριξε όλες τις σφαίρες του, πληγωμένος επιχείρησε να περάσει τον ποταμό Ουράλη, αλλά σε αυτήν την προσπάθεια τον βρήκε μια εχθρική σφαίρα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Ντμίτρι Αντρέγιεβιτς Φούρμανοφ (1891-1926) ήταν Σοβιετικός συγγραφέας, που καταγόταν από αγροτική οικογένεια. Φοίτησε στη Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Μόσχας. Μέλος του ΣΔΕΚΡ (Μπ.) από το 1918.

Πήρε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο ως Επίτροπος της μεραρχίας του Τσαπά-γιεφ, επικεφαλής της πολιτικής διεύθυνσης στο μέτωπο του Τουρκεστάν κ.α.

Το 1924, τελείωσε τη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του 1ου Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας.

Δημοσίευε έργα του από το 1912 και συστηματικά μετά από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Μεταξύ των σημαντικότερων έργων του συγκαταλέγονται: Το ερυθρό άγημα (1922), Το έτος 1918 (1923), Τσαπάγιεφ (1923) και Ανταρσία (1925), καθώς και ένας κύκλος δοκιμίων για τον Μ. Β. Φρούνζε (1925). Τα έργα του μεταφράστηκαν στις γλώσσες των λαών της ΕΣΣΔ και σε άλλες γλώσσες και μεταφέρθηκαν στο θέατρο και στον κινηματογράφο.