Η Ανθή άνοιξε την ομπρέλα της και με τράβηξε από κάτω. Πίσω μας ήταν ένας φράχτης με γεράνια. Έκοψα ένα λουλούδι, τίναξα τα βρεγμένα  πέταλά του και της το έδωσα.

«Απόψε φεύγω!» είπα και σκούπισα ένα δάκρυ που κύλησε πάνω στο μάγουλό της.

«Θυμάσαι την προφητεία της τσιγγάνας; Θα πεθάνετε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου μια κρύα νύχτα του χειμώνα!»

«Η κορούλα σου ντύθηκε νυφούλα!» είπα μελαγχολικά στην κορνίζα.

«Η αλήθεια είναι ότι δε μ’ έχει κοιτάξει ποτέ στα μάτια όπως κοιτούσες εσύ τη μαμά! Ούτε βέβαια μ’ αποκαλεί γιασεμί του! Να φανταστείς, δε μου ’χει κάνει ακόμα ούτε μια καντάδα! Όμως μου αγοράζει πανάκριβα κοσμήματα. Ρουμπίνια και ζαφείρια και διαμαντικά! Αν έβλεπες σε τι σπιταρόνα ζω! Όταν μπαίνω στο γραφείο του τα βράδια για να του πάω το ουίσκι του, σηκώνει αφηρημένος το κεφάλι του απ’ τα χαρτιά του, τώρα τελευταία έχει πολλές σκοτούρες με το Χρηματιστήριο, βγάζει το καρνέ του και με ρωτά: Πόσα;»

Πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το Μάρτη του 1999 με το μυθιστόρημα Τα ανθρωπάκια του ιδρώτα, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.

Το πρώτο της έργο ξεκίνησε να το γράφει σε ηλικία μόλις δεκατριών ετών μετά από ενθάρρυνση και παρότρυνση των φιλολόγων της.

Το Εκεί που πετούσαν οι αετοί είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της που εκδίδεται από τις ίδιες εκδόσεις.

Έπειτα ακολούθησαν Οι σιωπηλοί μάρτυρες της αλήθειας, εκδ. Άγκυρα.

Έχει γράψει μυθιστορήματα, διηγήματα και νουβέλες μερικά εκ των οποίων είναι υπό έκδοση.