Ο Τζινγκίζ Αϊτμάτοφ δίνει, με το πλέον γνωστό ρεαλισμό του αλλά και με στοιχεία λυρισμού που χαρακτηρίζουν την πένα του, τη σύγκρουση του καινούργιου με το παλιό, στο πλαίσιο της μεταεπαναστατικής σοβιετικής Κεντρικής Ασίας.