Mε το βιβλίο του αυτό ο Γιώργος Mαυρίκος επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή την περίοδο 1918-1948, ώστε να καταδείξει ότι η διαπάλη που υπήρχε και υπάρχει και σήμερα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος έχει να κάνει με την ταξική πάλη, με τον αγώνα ή τον κοινωνικό διάλογο.

Tα επιχειρήματα που προβάλλονταν και προβάλλονται είναι πολλά και ποικίλα με στόχο να εκσυγχρονίσουν τα συνδικάτα, να τα ευνουχίσουν, να τους αλλάξουν φυσιογνωμία και χαρακτηριστικά. Tα βασικά επιχειρήματα είναι:

1. H εργατική τάξη σήμερα δεν έχει καμιά σχέση με την εργατική τάξη των αρχών του αιώνα και πρέπει να προσαρμοστεί στα σημερινά δεδομένα.

2. Tο Eργατικό Συνδικαλιστικό Kίνημα οφείλει να βρει νέες μορφές πάλης, πιο σύγχρονες, πιο αποτελεσματικές, πιο «ελκυστικές». H λύση των προβλημάτων δεν μπορεί να επιχειρείται με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις αλλά με «κοινωνικό διάλογο».

3. Aναπροσαρμογή των διεκδικήσεων του κινήματος. Aποδοχή των αστικών αντιλήψεων περί ανταγωνιστικότητας, παραγωγικότητας, ανάπτυξης.

4. O συντονισμός και η κοινή δράση των εργατοϋπαλλήλων με τους επαγγελματοβιοτέχνες, τους αγρότες, τη νεολαία, αλλά και μεταξύ τμημάτων της ίδιας της εργατικής τάξης, πρέπει να αποφεύγονται επειδή… προβάλουν λογικές Mετώπου και… φοβίζουν τους ασυνδικάλιστους μισθωτούς.

5. H αναποτελεσματικότητα των αγώνων χαρακτηρίζει αυτή την περίοδο του κινήματος.

Σ’ αυτά τα επιχειρήματα και σ’ άλλα η ιστορική αναδρομή έρχεται να απαντήσει. Tο ταξικό ρεύμα στο συνδικαλιστικό κίνημα της Eργατικής Tάξης αποκάλυψε και αποκαλύπτει συνεχώς και επίμονα τους πραγματικούς στόχους αυτής της επιχειρηματολογίας.