Κι όµως, στο βιβλίο τούτο που κρατάς, αναγνώστη,
Θα βρεις ένα νου να θέτει αδιάκριτος φιλοσοφικά ρωτήµατα στους αρχιτέχτονες κι εργάτες που σήµερα οικοδοµούν τη νέα Ρουσία. Αυτοί σίγουρα δεν έχουν καιρό για φιλοσοφίες, χτίζουν.
Εγώ όµως ήµουν κυριεµένος ακόµα από τις αρχον­τικές έγνοιες του αστού, που έφαε, χόρτασε, άλλοι δουλεύουν γι’ αυτόν κι έχει άνεση να συζητάει, κι ο νους τον παίζει.

Πέρασε καιρός, παραστράτισα πολύ, πόνεσα, ωσότου να λάµ­ψει µέσα µου, γιοµάτο αίµατα και φως, το αληθινό πρόσω­πο της Ρουσίας.
Και τώρα που αναθιβάνω στο νου µου αλάκερο τ’ όρα­µα, ό,τι βαθύτατα µε συγκινεί είναι τούτο:
Μέσα στις βουε­ρές πολιτείες, στα καταχιόνιστα χωριά και στις έρηµες στέ­πες της Ρουσίας πρώτη φορά είδα τόσο ορατά τον Αόρατο.

Κι όταν λέω «Αόρατο», δεν εννοώ κανένα παπαδίστικο Θεό µήτε καµιά µεταφυσική Συνείδηση ή κανένα ποιητι­κό αντικαθρεφτισµό της επιθυµίας? εννοώ την κοσµογονι­κή Δύναµη που µεταχειρίζεται εµάς τους ανθρώπους –και πριν από µας τα ζώα, τα φυτά και την ύλη– φορείς της, υποζύγια της, και βιάζεται σα να ’χε ένα Σκοπό και ν’ ακολουθούσε ένα δρόµο.

Νιώθεις, σε τριγυρίζουν εδώ, στη Ρουσία, οι τυφλές δυνάµες που δηµιουργούν το µάτι και το φως.
Μακάρι να µπορούσα να σου µεταδώσω και σένα λίγο από τη συγκίνηση τούτη, άλλο σκοπό δεν έχει το ελεύτερο τούτο βιβλίο.