Η δύναμη του ποιητή είναι απόρροια των ιδεολογικών αντιλήψεών του και της βαθιάς μαρξιστικής και λενινιστικής πίστης του στον αγώνα, πως κανένας λαός δεν μπορεί να μείνει έξω από την πορεία και την συνέπειά του, είτε το θέλει είτε δεν το θέλει.
Ο αγώνας για αυτόν είναι το παν. Μια ακούραστη κι ατέλειωτη πορεία που όλο και θα προχωράει προς τα μπρος, που όλο και θ’ ανεβαίνει πιότερο προς τον ήλιο:
Έχουμε επιδρομή,
στον ήλιο επιδρομή,
τον ήλιο θα κατακτήσουμε,
σιμά ’ναι πια η ώρα!
λέει ο ποιητής. Ο αγώνας αυτός με την τεράστια δύναμή του είναι η ουσία της ζωής, της τέχνης, του σκοπού του ποιητή.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας του Χικμέτ ήταν υπάλληλος του υπουργείου Εξωτερικών και ο παππούς του ο Μεχμέτ Ναζίμ ήταν Βαλής σε διάφορα διαμερίσματα της Μικράς Ασίας. Τα παιδικά του χρόνια ο Ναζίμ τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη και στη Μικρά Ασία. Ύστερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων απ’ όπου όμως διώχτηκε για τ’ αριστερά φρονήματά του, αν και ο ίδιος σε διάφορες ανθολογίες και κριτικές αναφέρεται σε λόγους υγείας που τον έκαναν να παραιτηθεί από τις σπουδές του.
Πέρασε στην Μικρά Ασία όπου έκανε το δάσκαλο στο Μπολού και στη συνέχεια έφυγε για τη Μόσχα όπου παρακολούθησε τη Σχολή Γκούτβιν. Επιστρέφοντας το 1924 συνέχισε το επάγγελμα του δασκάλου, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τα περιοδικά Φεγγιά (Aydinlik) και Σφυροδρέπανο (Cekic Orak). Η νεοσύστατη Τουρκική αστική δημοκρατία φυλάκισε τον Χικμέτ με το κατηγορητήριο της προπαγάνδας από μέρους του κομμουνιστικών ιδεών.
Μέσα από αυτές τις δοκιμασίες όμως ο Χικμέτ αναδεικνύεται σε ποιητή και δουλευτή του εργαζόμενου λαού, οι στίχοι του διαδίδονται από στόμα σε στόμα, αποκτώντας μεγάλη επίδραση με τις ιδέες και τη δύναμη του στίχου στον εργαζόμενο λαό της Τουρκίας. Η νεολαία, φοιτητές και μαθητές γοητεύονται από την ποίησή του.
Στα 1938 ύστερα από μια βαριά κατηγορία για προπαγάνδα στο στρατό και το ναυτικό, ο Χικμέτ θα φυλακιστεί για πολλά χρόνια έως και το 1950. Στον αγώνα του και μέσα από τη φυλακή, με απεργίες πείνας, βρίσκει τη συμπαράσταση του τούρκικου και άλλων λαών, φίλων του, συνάδελφών του και θαυμαστών του από όλον τον κόσμο. Μετά την αποφυλάκισή του έφυγε στη Σοβιετική Ένωση, όπου και εργάστηκε μέχρι τον θάνατό του, το 1963.