Το ότι ο άνθρωπος για τον Ναζίμ Χικμέτ είναι το πιο πολύτιμο κεφάλαιο, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Το ίδιο πάλι δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως τον άνθρωπο αυτό δεν τον θέλει ένα ρομπότ, μα άνθρωπο με σάρκα κι οστά, με νου και με καρδιά και μάλιστα τον θέλει «με τη γνώση του κεφαλιού του πιο δυνατή απ’ την καλοσύνη της καρδιάς του και την καλοσύνη της καρδιάς του πιο πλατιά απ’ τη γνώση του κεφαλιού του». Ακόμα τον θέλει ειλικρινή και θαρραλέο «να μην αποκρύψει να πει εκείνο που δεν πίστεψε πως δεν το πίστεψε, να πάρει υπόψη του πως θα τον λιθοβολήσουνε για κείνο που πίστεψε, γιατί έτσι με το αίμα του θα σμίξει με την αιώνια νεότητα, και πως πρέπει να περπατήσει δίχως να κουραστεί, δίχως να διψάσει, να περπατήσει με την πίστη του για να επιτύχει το σκοπό του».
Στον Πρώτο τόμο έργων του Ναζίμ Χικμέτ, περιλαμβάνονται: Οι ποιητικές συνθέσεις, Τα σκόρπια ποιήματα, 835 στίχοι, Θαλασσινά τραγούδια, Η πολιτεία που έχασε τη μιλιά της, Διαλεγμένοι στίχοι και τα Πορτρέτα του. Ακόμα πεζογραφικά και θεατρικά έργα του ίδιου.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας του Χικμέτ ήταν υπάλληλος του υπουργείου Εξωτερικών και ο παππούς του ο Μεχμέτ Ναζίμ ήταν Βαλής σε διάφορα διαμερίσματα της Μικράς Ασίας. Τα παιδικά του χρόνια ο Ναζίμ τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη και στη Μικρά Ασία. Ύστερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων απ’ όπου όμως διώχτηκε για τ’ αριστερά φρονήματά του, αν και ο ίδιος σε διάφορες ανθολογίες και κριτικές αναφέρεται σε λόγους υγείας που τον έκαναν να παραιτηθεί από τις σπουδές του.
Πέρασε στην Μικρά Ασία όπου έκανε το δάσκαλο στο Μπολού και στη συνέχεια έφυγε για τη Μόσχα όπου παρακολούθησε τη Σχολή Γκούτβιν. Επιστρέφοντας το 1924 συνέχισε το επάγγελμα του δασκάλου, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τα περιοδικά Φεγγιά (Aydinlik) και Σφυροδρέπανο (Cekic Orak). Η νεοσύστατη Τουρκική αστική δημοκρατία φυλάκισε τον Χικμέτ με το κατηγορητήριο της προπαγάνδας από μέρους του κομμουνιστικών ιδεών.
Μέσα από αυτές τις δοκιμασίες όμως ο Χικμέτ αναδεικνύεται σε ποιητή και δουλευτή του εργαζόμενου λαού, οι στίχοι του διαδίδονται από στόμα σε στόμα, αποκτώντας μεγάλη επίδραση με τις ιδέες και τη δύναμη του στίχου στον εργαζόμενο λαό της Τουρκίας. Η νεολαία, φοιτητές και μαθητές γοητεύονται από την ποίησή του.
Στα 1938 ύστερα από μια βαριά κατηγορία για προπαγάνδα στο στρατό και το ναυτικό, ο Χικμέτ θα φυλακιστεί για πολλά χρόνια έως και το 1950. Στον αγώνα του και μέσα από τη φυλακή, με απεργίες πείνας, βρίσκει τη συμπαράσταση του τούρκικου και άλλων λαών, φίλων του, συνάδελφών του και θαυμαστών του από όλον τον κόσμο. Μετά την αποφυλάκισή του έφυγε στη Σοβιετική Ένωση, όπου και εργάστηκε μέχρι τον θάνατό του, το 1963.