Η τύχη του πολιτικού μας κρατούμενου έχει ακόμη «ψωμί». Δεδομένου ότι ο ίδιος δεν έχει «σπάσει», ίσως οι βασανιστές του να χρήζουν περαιτέρω εκπαίδευσης… Όσο οι ιδέες όμως μένουν και ριζώνουν, αυτό αποδεικνύεται μια δύσκολη υπόθεση.
Για τους υπηρέτες του συστήματος, τα βάσανα τελειώνουν με μια απλή «υπογραφή», για κάποιους άλλους, τότε ξεκινάνε… Γι’ αυτό επιλέγουν να ζήσουν μέσα στην κόλαση των μπουντρουμιών
και να «κρατάνε», καθαγιάζοντας με τη μαρτυρική τους παρουσία τους αιματοβαμμένους τοίχους των κελιών τους. Ακριβώς επειδή έχουν απέναντί τους σάπιες εξουσίες… Εξουσίες που φτιάχνουν τέτοια κελιά, που χτίζουν τη δύναμή τους στο αίμα των λαών, που αναμορφώνουν με θάνατο, που κερδοσκοπούν πατώντας στην εξαθλίωση των πολλών, που θωρακίζουν την κερδοφορία των λίγων…

Το θεατρικό έργο του Θοδωρή Βαλαβάνη παρουσιάζει τον εγκλεισμό και την προσπάθεια «αναμόρφωσης» ενός κομμουνιστή αντάρτη από «εθνικόφρονες» Έλληνες αξιωματικούς και προσεταιρισμού του από έναν Αμερικανό πεζοναύτη.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

O Θοδωρής Βαλαβάνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία.
Μεγάλωσε ανάμεσα σε χαμηλά σπίτια και πονεμένους ανθρώπους, που κρύβαν μέσα τους το μαράζι του ξεριζωμού, το παράπονο του πρόσφυγα, την περηφάνια της φτωχολογιάς, την
κόπωση του εργάτη και τη δίψα για ζωή. Οδηγός του ήταν τα βλέμματα και τα βιώματα αυτών των ανθρώπων.
Εργάζεται ως υπάλληλος πολυεθνικής.
Είναι μέλος του ΣΕΑ, μέλος του ΚΚΕ, μουσικός, ζωγράφος.
Το θεατρικό Τα δέντρα που ρίζωσαν στο μέλλον είναι η πρώτη του συγγραφική απόπειρα και αποτελεί φόρο τιμής σ’ όλους
εκείνους που υπερασπίστηκαν το δίκιο, τις αξίες και τα πανανθρώπινα ιδανικά με τη ζωή τους.