Τη δεκαετία του 1920, το σοβιετικό κράτος, έχοντας, καταρχήν εξασφαλίσει τη στρατιωτική νίκη, αντιμετώπιζε τη διεθνή απομόνωση και προσπαθούσε, αξιοποιώντας τις μεταπολεμικές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, να προχωρήσει στο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Την περίοδο μεταξύ του 1918 και του 1930, πραγματοποιήθηκαν 8 συνέδρια του Κόμματος (VIII – XV), έγινε ο εξηλεκτρισμός της χώρας, τέθηκαν οι βάσεις της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης της αγροτικής παραγωγής. Τα τεράστιας και ιστορικής σημασίας καθήκοντα, που αντιμετώπισε και επίλυσε ο σοβιετικός λαός, απαιτούσαν ένα θεωρητικό επιστημονικό υπόβαθρο, ικανό να στηρίξει με επιτυχία την πρακτική του κοινωνικού μετασχηματισμού. Για το λόγο αυτό πραγματοποιήθηκε σειρά συζητήσεων, που αφορούσε τα πιο επίκαιρα και άμεσα ζητήματα της οικονομικής θεωρίας και πρακτικής.