Τη δεκαετία του 1920, το σοβιετικό κράτος, έχοντας, καταρχήν εξασφαλίσει τη στρατιωτική νίκη, αντιμετώπιζε τη διεθνή απομόνωση και προσπαθούσε, αξιοποιώντας τις μεταπολεμικές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, να προχωρήσει στο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Την περίοδο μεταξύ του 1918 και του 1930, πραγματοποιήθηκαν 8 συνέδρια του Κόμματος (VIII – XV), έγινε ο εξηλεκτρισμός της χώρας, τέθηκαν οι βάσεις της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης της αγροτικής παραγωγής. Τα τεράστιας και ιστορικής σημασίας καθήκοντα, που αντιμετώπισε και επίλυσε ο σοβιετικός λαός, απαιτούσαν ένα θεωρητικό επιστημονικό υπόβαθρο, ικανό να στηρίξει με επιτυχία την πρακτική του κοινωνικού μετασχηματισμού. Για το λόγο αυτό πραγματοποιήθηκε σειρά συζητήσεων, που αφορούσε τα πιο επίκαιρα και άμεσα ζητήματα της οικονομικής θεωρίας και πρακτικής.
Στις συζητήσεις της δεκαετίας του ’20 διακρίνουμε τη διαπάλη, που σημάδεψε όλη την πορεία της οικονομικής σκέψης των κομμουνιστών, τουλάχιστο στις χώρες, όπου ο σοσιαλισμός ήταν το αντικείμενο και το ζητούμενο της δράσης. Το γεγονός ότι για πολλά χρόνια και για μια σειρά λόγους το υλικό αυτό δεν ήταν πλατύτερα γνωστό (ιδιαίτερα στους μαρξιστές της Δύσης) δεν ωφέλησε την ανάπτυξη της μαρξιστικής σκέψης. Σήμερα, το υλικό αυτό μπορεί να αποτελέσει πολύτιμη πηγή άντλησης τεκμηριωμένων συμπερασμάτων, σχετικά με τις απαρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τις πραγματικές αιτίες της αντεπανάστασης, αφορμή να ξανασκύψουμε με ανανεωμένο σεβασμό και ανανεωμένη ερευνητική ματιά στις προσπάθειες και το θεωρητικό έργο των πρωτοπόρων, σημείο αναφοράς στη δική μας πάλη με τον κάθε είδους αναθεωρητισμό.
