Η ποιητική συλλογή του Αλέκου Πούλου Στον Καφέ των Δέκα αποτελεί μια έκδοση που καταμαρτυρά μια τρικυμία, στο τέλος της οποίας μπορεί κανείς να κάνει τον απολογισμό της για το τι έμεινε, τι άξιζε και τι όχι…

Ο ποιητής σ’ έντονο προσωπικό ύφος μας εκμυστηρεύεται την ιστορία της ζωής του, όταν ξεκίνησε να πετροβολά τους ανθρώπους με ποιήματα, όταν έμαθε να προφέρει την αγάπη, τον πόνο του αποχωρισμού, τις χαρές και τις πίκρες του αγώνα της ΟΕΝΟ στα ναυπηγεία. Θυμάται τους όρκους και ορμηνεύει:

«Το σκουριασμένο συρματόπλεγμα όμως

πρέπει οπωσδήποτε να πέσει

γιατί είναι όρκος που δόθηκε

στον προγονικό λυγμό των πνιγμένων

όταν στολισμένοι

τα πιο κόκκινα όνειρά μας

στου ήλιου το φως θα ξαναβγούμε

όλοι μαζί ένα τσούρμο

τη μεγάλη πορεία του πεπρωμένου μας

όρθιοι να προλάβουμε.»

Ο ποιητής μέσα από αναμνήσεις στο ημίφως ενός χαμηλού φωτισμού, ακούγεται να εξιστορεί στους συντρόφους που έχασε με τόση θλίψη και στους συντρόφους που έφτιαξε με τόσο κόπο εκείνα που πέρασαν, αλλά και εκείνα που μέλλονται να έρθουν, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος

«φύλακας του παραμυθιού

ένας ανυποψίαστος γλάρος

θα πετά άσκοπα

για πελαγίσια συντροφιά».

Μένει μόνο μια ακόμα κουβέντα Στον Καφέ των Δέκα.

«Μη σβήσεις ακόμη το φως

έχω μια ιστορία επανάστασης να σου πω

και μετά

πάμε να συνταχτούμε.

Σκύψε μόνο να σ’ αγκαλιάσω

γιατί

σαν πρώτα σ’ αγώνα πάμε.»

Στην έκδοση οι πίνακες που περιλαμβάνονται είναι έργα της ποιήτριας-ζωγράφου Γεωργίας Δαλιανά.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Αλέκος Πούλος είναι ναυτεργάτης. Γράφει ποίηση και διηγήματα. Επανειλημμένα έχει βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ μετρά θετικές κριτικές για το έργο του από λογοτεχνικά περιοδικά και κριτικούς. Ποιήματα και διηγήματά του ανθολογούνται σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε Ανθολογίες Διηγήματος και Ποίησης.