«Λέμε δικό μας ό,τι αγαπάμε και ό,τι μας αγαπά. Αυτό που κατάφερε να γίνει ένα με μας. Δεν είναι εγωιστικό, ούτε εγωκεντρικό, σκέφτηκε η Περιχάν, που έλεγε δικό μου χωριό, δική μου θάλασσα. Εδώ έκλαψε, πόνεσε, γέλασε, ονειρεύτηκε. Τα δάκρυά της πότισαν το χώμα σαν έπεφτε και χτυπούσε τα γόνατά της στα πέντε της. Το γέλιο της φώλιασε στις φυλλωσιές των δέντρων και έκανε να ανθίσουν τα λουλούδια. Σε μια χαρουπιά χάραξε ένα όνομα… Εδώ άφησε δεκατρία χρόνια.» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)