Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδί που ζούσε σε μια πολύ-πολύ μεγάλη πόλη. Το όνομά του;

Παύλος.

Ο Παύλος, λοιπόν, ήταν πολύ στενοχωρημένος.

Γιατί; Γιατί δεν ήξερε πώς να περάσει την ώρα του. Ντροπαλός καθώς ήταν, απέφευγε να παίζει με τα άλλα παιδιά. Δίσταζε ακόμα και να τα πλησιάσει. Τα παιχνίδια του τα είχε βαρεθεί και οι γονείς του ήταν διαρκώς απασχολημένοι με τις δουλειές τους.

Έτσι, ο μικρούλης Παύλος έμενε μόνος, ολομόναχος. Ώρες ατέλειωτες καθόταν μπροστά στο παράθυρο και χάζευε την κίνηση του δρόμου και των απέναντι σπιτιών.

Μια μέρα –και ενώ ήταν και πάλι χαμένος στις σκέψεις του μπροστά στο παράθυρό του– ο ήχος από ένα αεροπλάνο που έσκισε τον αέρα τράβηξε τη ματιά του στον ουρανό.

Αχ, σκέφτηκε ο Παύλος, τι ωραία που είναι εκεί πάνω, συντροφιά με τον ήλιο, τα σύννεφα, τα πουλιά, το ουράνιο τόξο!… Πρέπει να είναι καταπληκτικό να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά. Ναι, βέβαια. Η ώρα εκεί πάνω θα περνά κι ούτε θα το καταλαβαίνεις.

Οι σκέψεις αυτές ξεσήκωσαν το μικρούλη Παύλο κι από εκείνη τη μέρα δεν τον άφησαν σε ησυχία.

«Θέλω να ταξιδέψω στον ουρανό», είπε μια μέρα αποφασιστικά.

Όσο κι αν πίεζε το μυαλό του, ο μικρούλης Παύλος δεν μπορούσε να δώσει λύση στο πρόβλημά του. Όμως, δεν απογοητευόταν. Συνέχιζε να σκέπτεται και ξαφνικά μια μέρα του ήρθε η έμπνευση.

«Θα φτιάξω μια σκάλα και θ’ ανέβω στον ουρανό. Τι πιο απλό;»