«Ήταν η πράσινη καρδιά του φαραγγιού, εκεί όπου τα τοιχώματα ξέφευγαν από το αυστηρό σχέδιο και λόξευαν προς τα πίσω για να μαλακώσουν την τραχύτητα των γραμμών τους, φτιάχνοντας μια μικρή προφυλαγμένη κόχη, που την γέμιζαν ξέχειλα με γλύκα και στρογγυλάδα κι απαλότητα. Εδώ τα πάντα ηρεμούσαν. Ως και το στενό ποταμάκι σταματούσε την πολυθόρυβη κατεβασιά του όσο χρειαζόταν για να σχηματίσει μιαν ήσυχη λιμνούλα. Με τα πόδια μέχρι τα γόνατα μέσα στο νερό, με γερμένο το κεφάλι και μισόκλειστα μάτια, ένα πυρρόξανθο ελάφι με πολύκλαδα κέρατα λαγοκοιμόταν.»

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Τζακ Λόντον (1876-1916) είναι από τους γνωστότερους σοσιαλιστές συγγραφείς των ΗΠΑ, που ξεκίνησε τη λογοτεχνική του καριέρα με το έργο Αφήγηση για έναν τυφώνα στ’ ανοιχτά της ιαπωνικής θάλασσας σε ηλικία 17 χρονών, για το οποίο του απονεμήθηκε το Α΄ Βραβείο Λογοτεχνίας.

Μετά από την παραμονή του στην Αλάσκα,  γράφει τη συλλογή διηγημάτων Ο γιος του λύκου (1902), Ο θεός των πατέρων (1901) και Τα παιδιά της παγωνιάς (1902). Ωστόσο ο Τζακ Λόντον θα γίνει κυρίως γνωστός από τα βιβλία του Ο λαός της αβύσσου (1903), Το κάλεσμα της άγριας φύσης (1903, 1η έκδ. Σύγχρονη Εποχή 1991), Η σιδερένια φτέρνα (1910, 1η έκδ. Σύγχρονη Εποχή 1996) και Μάρτιν Ίντεν (1911, 1η έκδ. Σύγχρονη Εποχή 1989). Στα τελευταία του έργα παρουσιάζεται μια λογοτεχνική κόπωση, που συμβαδίζει με μια γενικότερη κρίση στη ζωή του, μέχρι που αυτοκτονεί σε ηλικία μόλις 40 χρονών.