Οι Σημειώσεις του Α. Π. Κοβιάκιν γράφτηκαν το 1923. Δηλαδή σχεδόν αμέσως μετά από τη λήξη του Εμφυλίου που είχε ανάψει στη χώρα η ξένη ένοπλη ιμπεριαλιστική επέμβαση. Στις Σημειώσεις, με το στόμα του κεντρικού ήρωα της νουβέλας, του Αντρέι Πετρόβιτς Κοβιάκιν, που είναι ένας τύπος κωμικός, αλλά και τραγικός μαζί, ο Λέονοφ θα μας δώσει μ’ ενάργεια τυπικές εικόνες και καταστάσεις της παλιάς ρωσικής ζωής. Εικόνα και ομοίωση της βαλτωμένης εκείνης ζωής είναι το Γκογκουλιόφ, μια πολιτειούλα αποξεχασμένη μέσα στη στέπα και ο κόσμος της που έχει πλαστεί από την πλήξη και ζει μέσα στην πλήξη ασάλευτος, αγκυλωμένος, απολιθωμένος. Αυτό τον κόσμο, που τον «κοσμούν» παπάδες, έμποροι, αφεντικά, αστυνόμοι, ψαλτάδες, πυροσβέστες κλπ., αναπλάθει ο Λεόνοφ, μέσα από τη γραφική αφήγηση του κεντρικού ήρωά του, στην πιο κρίσιμη χρονική αιχμή: Τη στιγμή που σπάνε τα ερείσματα της παλιάς κοινωνίας και εισβάλλει ακάθεκτη στο προσκήνιο της νέας εποχής η Επανάσταση, ο σοσιαλισμός.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΛΕΟΝΙΝΤ Μ. ΛΕΟΝΟΦ (1899). Γεννήθηκε στη Μόσχα από γονείς δημοκράτες που γνώρισαν τη σφοδρή επίθεση από το τσαρικό καθεστώς, καθώς ο πατέρας του, Μαξίμ Λ. Λεόνοφ, βρισκόταν εξόριστος για τα πολιτικά του φρονήματα και το περιεχόμενο των ποιημάτων του. Από παιδί γνώρισε τις οδυνηρές συνθήκες της εργατικής φτωχολογιάς της Μόσχας, που έδεσαν την ψυχή του κόμπο-κόμπο, διαμορφώνοντας την απόφαση πως η ζωή εκείνη δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση βρίσκει τον Λεόνοφ έτοιμο. Η Επανάσταση ήταν δική του και την έζησε από την πρώτη στιγμή συμμετέχοντας στην κοσμοϊστορική πορείας της. Κατατάσσεται στον Κόκκινο Στρατό κατά την ιμπεριαλιστική επέμβαση του 1919. Ταυτόχρονα, προσφέρει τις υπηρεσίες του ως πολεμικός ανταποκριτής και στη συνέχεια ως φιλολογικός συνεργάτης σε διάφορες στρατιωτικές εφημερίδες. Το 1922 ο Λεόνοφ αφοσιώνεται στο λογοτεχνικό έργο του.

Ο Μαξίμ Γκόργκι μιλώντας γι’ αυτόν θα γράψει:

«…Ο Λεονίντ Λεόνοφ ξέρει να προικίζει τον καθένα από τους ήρωές του μ’ ένα θαυμαστά υπογραμμισμένο ατομικό λόγο. Αυτό δεν το πετυχαίνει ο καθένας, έστω και αν είναι ταλαντούχος συγγραφέας. Από τον αστείρευτο πλούτο της γλώσσας μας, ο Λεόνοφ ξέρει με πολλή μαστοριά να διαλέγει εκείνες τις λέξεις που η παραστατικότητα και η ευφωνία τους είναι εξαιρετικά, μαγικά πειστική και στα βιβλία του δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου λέξεις παραπανίσιες, περιττές. Δοκιμασμένος μάστορας στη δουλειά του, ο Λεονίντ Λεόνοφ, δίχως ν’ αφηγείται ποτέ, πάντοτε εικονίζει, χρησιμοποιώντας τη λέξη, όπως ο ζωγράφος το χρώμα…»

Μαξίμ Γκόργκι

(Από τον πρόλογό του στη γαλλική έκδοση των Ασβών του Λεόνοφ, 1931)