Αυτό ήταν το νανούρισμα της Άννας. Έτσι κοίμιζε τον Ιάσονα τα βράδια. Μα απουσίαζε το φως. Γύρω τους αδιαπέραστο σκοτάδι. Οι κλέφτες του ήλιου δεν τους είχαν αφήσει ούτε μια χαραμάδα, που να χωράει μια ηλιαχτίδα.

«Δεν έχετε το δικαίωμα» φώναξε η Άννα, μα δεν την άκουγε κανείς. Οι άνθρωποι είχαν εξαφανιστεί. Από τα παιδικά της παραμύθια με το ευτυχισμένο τέλος, είχαν μείνει μόνο δράκοι. Ανθρωποφάγοι έγιναν οι άνθρωποι, προσπερνούν τ’ ανθρώπινα κουφάρια, πατούν πάνω σ’ αυτά για ν’ ανέβουν να προσκυνήσουν το Θεό τους, το χρήμα. Σαρωτικός ο άνεμος της απληστίας κουβαλάει κύτταρα νεκρών παιδιών, τα σκορπίζει στο σύμπαν. Οι δράκοι τρέφονται με σάρκες ανθρώπινες. Το πέρασμά τους σκιάζει τον ήλιο. Μα εκείνοι έχουν για ήλιο το χρυσάφι. Κι οι άλλοι ζουν στο έρεβος. Κι όποιος αντέξει.

Ένας κόσμος σε αποσύνθεση. Ένας κόσμος γεμάτος ασκήμια, ένας ανάλγητος κόσμος. Ο κόσμος μας.

«Δεν έχετε το δικαίωμα» κραυγάζει η Άννα, μα δεν την ακούει κανείς. Είναι όλοι απόντες. Ανίδεοι, αμέτοχοι δήθεν αθώοι. Και πορεύεται εκείνη στη θύελλα αναζητώντας λίγο φως. «Καλή σου νύχτα Ιάσονα. Συγχώρεσέ με που δεν είχα ήλιο να σου δώσω. Μα ο ήλιος είναι όμηρος των δράκων.»