Ο Τροφοδότης κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση το 1939 και σε δεύτερη το 1957. Με το πρώτο αυτό μυθιστόρημά του ο Μπρεδήμας απ’ το ένα μέρος μας δίνει παραστατικά και με αληθινή τραγικότητα και λυρισμό το δράμα των αρρώστων ενός σανατορίου, που βέρθηκε και ο ίδιος, και απ΄το άλλο προβάλλει ντυμένη με τη δύναμη της τέχνης μια ακόμα καταγγελία της εκμετάλλευσης αδύναμων πλασμάτων απ’ τον δυνατό του νοσοκομείου, απ’ τον Νικολόπουλο, που σαν τροφοδότης, μετατρέπει σιγά και βασανιστικά σε χρήμα και το λίγο αίμα που είχε απομείνει στους σκελετωμένους δεσμώτες του θανάτου. Τον τύπο αυτό ο συγγραφέας μας τον παρουσιάζει με απόλυτη φυσικότητα. Τον ζωγραφίζει όπως ήταν, όχι σαν καμιά καταχθόνια φιγούρα, αλλά σαν έναν κοινό ανθρωπάκο, ίδιο με τους μύριους που μας παρουσιάζει η καθημερινή ζωή. Ενώ, όμως, κεντρικός ήρωας του βιβλίου φαίνεται να ‘ναι ο τροφοδότης, ο ιδιόρυθμος αυτός εκμεταλλευτής, στην ουσία ήρωές του είναι οι λίγοι επώνυμοι και ανώνυμοι φτωχοί φυματικοί, που περνάνε τις δύσκολες μέρες της αρρώστιας τους σ’ ένα κλειστό γκέτο και παλεύουν με τα νύχια να κρατηθούν στη ζωή. Οι άνθρωποι του Μπερδήμα γνωρίζουν πως είναι ξεγραμμένοι, μα ωστόσο αστειεύονται, γελούν, θυμώνουν, επαναστατούν σαν ζωντανοί άνθρωποι, παίζοντας το εφιαλτικό και πραγματικά τραγικό παιχνίδι της ζωής και του θανάτου που τους απειλεί, διαμασρτυρόμενοι για την κόλασ στην οποία ρίχτηκαν. (Σταύρος Ζορμπαλάς, Από την ομιλία του στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών στις 12-10-1988 που έκλεισαν 10 χρόνια από τον θάνατο του Πίνδαρου Μπρεδήμα).