Στην Ελληνιστική Περίοδο, με την οικουμένη που πλάτυνε, ο άνθρωπος νιώθει τον εαυτό του ανίσχυρο και η δημοφιλής φιλοσοφία των Στωικών, αντανακλώντας αυτήν την ψυχική διάθεση, δεν προωθεί πια σα θετικό ιδανικό την ευδαιμονία, αλλά τα αρνητικά, αταραξία, αλυπία, απάθεια. Τώρα το άτομο, αφημένο στον εαυτό του, επιδιώκει στενότερη επικοινωνία με το θεό, από τον οποίο δεν περιμένει πια την ευημερία της πατρίδας ή τη νίκη των όπλων της πατρογονικής πόλης, αλλά την προσωπική σωτηρία του. Ωστόσο, μονάχα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που αποτελεί τον τελικό σταθμό των κρατικών ενώσεων στην Αρχαιότητα, έγινε δυνατή η ενιαία παγκόσμια θρησκεία, ο χριστιανισμός, σα συμπλήρωμα στην παγκόσμια αυτοκρατορία.