Ο σιδερένιος χείμαρρος (1924) είναι το σημαντικότερο και πιο γνωστό από τα έργα του Α. Σεραφίμοβιτς και θεωρείται ένα από τα κλασικά έργα της σοβιετικής λογοτεχνίας.
Αναφέρεται σ’ ένα ιστορικό γεγονός: την ηρωική πορεία της Στρατιάς του Ταμάν, απ’ τα τέλη Αυγούστου ως τα μέσα Σεπτεμβρη του 1918.
Το εν λόγω σώμα ακολουθούν χιλιάδες πρόσφυγες· εν μέσω καβγάδων, έλλειψης πειθαρχίας και αποδιοργάνωσης, το τάγμα προσπαθεί να ξεφύγει από το κυνήγι των Κοζάκων και να ενωθεί με το κύριο σώμα του Κόκκινου Στρατού. Καταφέρνουν να επιζήσουν χάρη στη σιδερένια θέληση του νεοεκλεγέντα διοικητή τους Ε. Κοβτιούχα, ο οποίος καταφέρνει να τους πειθαρχήσει. Το έργο αποτυπώνει τη μαζική δράση καθώς και την ουσία της ταξικής πάλης στη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου. Οι ήρωές του είναι αντιπροσωπευτικοί τύποι ανθρώπων του λαού, που πέρασαν μέσα απ’ το καμίνι της επανάστασης.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Αλεξάντρ Σεραφίμοβιτς γεννήθηκε το 1863. Ο πατέρας του υπηρετούσε σ’ ένα σύνταγμα Κοζάκων κι έτσι, μετά το θάνατό του, ο Αλεξάντρ εξασφάλισε μια στρατιωτική υποτροφία και σπούδασε Μαθηματικά και Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Πετρούπολης. Εκεί γνώρισε το μεγαλύτερο αδερφό του Λένιν, Αλεξάντρ Ουλιάνοφ, κι έγινε μέλος μιας επαναστατικής ομάδας φοιτητών. Το 1901 γνωρίστηκε με τον Μ. Γκόρκι. Αργότερα, στην περίοδο της πρώτης ρωσικής Επανάστασης (1905-1907) συνεργάστηκε μαζί του στην έκδοση του περιοδικού Ζνάνιε (Γνώση), που έκφραζε το επαναστατικό κίνημα. Υπήρξε ένας από τους πρώτους συγγραφείς που υποστήριξαν την Οκτωβριανή Επανάσταση και ανέλαβε την καλλιτεχνική στήλη της Ισβέστια. Το Μάρτη του 1918, βρέθηκε στο μέτωπο του Εμφύλιου Πολέμου ως ανταποκριτής της Ισβέστια και της Πράβντα. Έγινε μέλος του ΠΚΚ(μπ) το 1918. Τιμήθηκε με τα Βραβεία Λένιν, Στάλιν και Κόκκινης Σημαίας. Πέθανε στη Μόσχα το 1949.
