«Θεέ μου, πόσο κουρελής φαίνεται ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας!», είπε.

«Πόσο κουρελής πραγματικά!», αναφώνησαν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι, που πάντοτε συμφωνούσαν με το Δήμαρχο, και πλησίασαν για να κοιτάξουν το άγαλμα.

«Το ρουμπίνι έχει ξεκολλήσει από το ξίφος του, τα μάτια του λείπουν και δεν είναι πια χρυσαφένιος», είπε ο Δήμαρχος. «Εδώ που τα λέμε, πολύ λίγο διαφέρει από ένα ζητιάνο!»

«Λίγο διαφέρει από ένα ζητιάνο», είπαν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι.

«Και ορίστε, στα πόδια του βρίσκεται ένα νεκρό πουλί!», συνέχισε ο Δήμαρχος. «Πρέπει να εκδώσουμε οπωσδήποτε ένα διάταγμα πως απαγορεύεται να πεθαίνουν εδώ τα πουλιά.»

(…)

«Τι παράξενο πράγμα!», είπε ο Επιστάτης των εργατών στο χυτήριο. «Αυτή η σπασμένη μολυβένια καρδιά δε λέει να λιώσει στο καμίνι. Πρέπει να την πετάξουμε.»

Οι συλλογές διηγημάτων Ο Ευτυχισμένος πρίγκιπας και Το σπίτι με τις ροδιές περιέχουν μερικές από τις πιο γνωστές ιστορίες του Όσκαρ Ουάιλντ (Ο Ευτυχισμένος πρίγκιπας, Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο, Ο Εγωιστής γίγαντας, Ο αφοσιωμένος φίλος, Η αξιοπρόσεκτη Ρουκέτα, Το σπίτι με τις Ροδιές, Ο νεαρός Βασιλιάς, Τα γενέθλια της Ινφάντας, Ο Ψαράς και η Ψυχή του, Το Αστροπαίδι), κλασικές στο είδος τους, που έχουν πολλές φορές κινηματογραφηθεί με διάφορους τρόπους. Όπως είπε κάποτε ο Ουάιλντ, τα διηγήματα αυτά αποτελούν μια απόπειρα να καθρεφτίσει τη σύγχρονη ζωή με μια φόρμα απομακρυσμένη από την πραγματικότητα, ν’ ασχοληθεί με τα σύγχρονα προβλήματα μ’ έναν τρόπο που να είναι ιδανικός και όχι μιμητικός.

(Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)