H Mακρόνησος εμφανίστηκε από όλους τους Έλληνες αστούς πολιτικούς ως «μέγα εθνικόν σχολείον» – το ίδιο και από τους «πνευματικούς ηγέτες» του δωσιλογικού κράτους εκείνης της εποχής. Kαι πολλοί ίσως αναρωτιούνται σήμερα, αν αυτοί οι «πνευματικοί ηγέτες» πίστευαν ειλικρινά ότι η Mακρόνησος αποτελούσε τέτοιου είδους «σχολείο», εντελώς μάλιστα απαραίτητο στον αγώνα για τη «σωτηρία της πατρίδος».

H απάντηση είναι ότι ασφαλώς δεν το πίστευαν – τούτο ωστόσο καθόλου δεν τους εμπόδιζε να το διακηρύσσουν, υπηρετώντας τον πολιτικό και κοινωνικό χώρο, που υποστήριζαν και με το γενικότερο έργο τους. Γιατί είχαν ασφαλώς πλήρη γνώση του γεγονότος ότι η Mακρόνησος αποτελούσε ουσιαστικά έναν από τους βασικότερους τόπους ταξικής σύγκρουσης, η οποία συγκλόνιζε τότε την Eλλάδα, και ότι έπρεπε και οι ίδιοι με κάθε μέσο να υποστηρίξουν την τάξη, στην οποία ανήκαν ή είχαν την εντύπωση ότι ανήκαν, καταφεύγοντας συνειδητά ακόμη και στον πιο αγοραίο αντικομμουνισμό.