Οι Ιστορίες ανήκουν σ’ ένα μεγαλύτερο κύκλο διηγημάτων, διατηρώντας τη δική τους καινούργια, πρωτογενή ενότητα. Αυτά τα “χρονικά” σε πρόζα και στίχους είναι “συνταγές” και διδασκαλίες ενός ποιητή που δε γράφει για τον εαυτό του αλλά κυρίως για τους άλλους, χρησιμοποιώντας τη διαλεκτική μέθοδο.
Όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες που παρελαύνουν στις ΙΣΤΟΡΙΕΣ είναι α-κοινωνικοί κάνουν την επανάστασή τους συνειδητά ή ασυνείδητα, προσπαθούν ν’ ανοίξουν δρόμο. Ο Μπρεχτ για μια ακόμα φορά, χρησιμοποιώντας τη μορφή της αφήγησης κυρίως, μεταφέρει την ηθική και πολιτική του κοσμοθεωρία, αυτή που τον παρακίνησε να “στήσει το σπιτικό του” στην Ανατολική Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, το έργο ενός αληθινού συγγραφέα ξεπερνάει τη στράτευσή του σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση που μπορεί να οδηγήσει στην παγίδα του κονφορμισμού και στην κάστα των “ολίγων”. Οι Ιστορίες του, είναι φανερό, ότι ανήκουν κυρίως στο λαό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)