Η ζωή του είναι μια αδιάκοπη αλυσίδα καταχρήσεων και μάταιης αναζήτησης της λύτρωσης, που εκδηλώνεται με τρόπο βίαιο και με νευρικές κρίσεις. Το 1891 οι αγωνίες του, που δεν τον εγκαταλείπουν ούτε και στους όμορφους γαλανούς ορίζοντες, μεταλλάσσονται σε τρέλα, κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας και τον κλείνουν σε ψυχιατρείο όπου και πεθαίνει το 1893 χωρίς να επανέλθει ποτέ στα λογικά του. Θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε Γάλλο Πόε, καθώς οι συγγραφικοί δρόμοι των δύο μετρ του τρόμου και της φαντασίας δείχνουν να συγκλίνουν σε πολλά σημεία και να ακολουθούν τα ίδια μονοπάτια (…)

(…) ο Μοπασάν δε δένετε με ρήτρες και τυπικά, δεν επεξεργάζεται απλά μια ιδές ή μια δοξασία θεωρώντας την έγκυρη και δεδομένη, αλλά την αναλύει, την κρίνει, την ερευνά, προσπαθεί να βρει μια εξήγηση- όχι απαραίτητα στη σφαίρα της λογικής, αλλά μια ευλογοφανή ανανζήτηση του αιτίου σε συνάρτηση με το περιβάλλον της πλοκής και την ψυχολογική κατάσταση του κεντρικού ήρωά του.