Στη συλλογή Η κυρία με το σκυλάκι και άλλα διηγήματα του Αντόν Τσέχοφ περιλαμβάνονται έργα που γράφτηκαν σε διάφορες περιόδους της δημιουργικής δράσης του συγγραφέα με την τεράστια επιρροή όχι μόνο στη ρωσική, αλλά και στην παγκόσμια λογοτεχνία. Στη συλλογή ανθολογούνται τα διηγήματα: Γράμματα σε σπουδαγμένο γείτονα, Ο θάνατος ενός υπαλλήλου, Χαρά, Ο χοντρός και ο λιγνός, Η βεβαίωση, Από τη δικαστική πρακτική, Η μάσκα, Ο πανικός, Ο χαμαιλέοντας, Χειρουργική, Η παράκληση, Ο επιλοχίας Πρισιμπέγεφ, Το αλογίσιο όνομα, Ο εγκληματίας, Στο Παρίσι, Στο φαρμακείο, Η αλήθεια δεν κρύβεται, Η φασαρία, Θλίψη, Ο μικρός Βάνιας, Ο αλλόκοτος, Οι κυρίες, Η γιατριά του μέθυσου, Ζόρικοι άνθρωποι, Ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα, Για λίγον ύπνο, Μια Άννα στο λαιμό, Ένας άνθρωπος σε θήκη, Για την αγάπη, Η κυρία με το σκυλάκι, Η αρραβωνιαστικιά.
ΤΣΕΧΟΦ ΑΝΤΟΝ ΠΑΒΛΟΒΙΤΣ (1860, Ταγκανρόγκ -1904, Μπάντενβαϊλερ, Γερμανίας). Ρώσος συγγραφέας. Ο πατέρας του ήταν έμπορος και ιδιοκτήτης μπακάλικου. Μετά από την καταστροφή του πατέρα του και την μετοίκιση της οικογένειας στη Μόσχα το 1876, ο Τσέχοφ θα χρειαστεί να βγάζει τα προς το ζειν παραδίδοντας μαθήματα, συνεχίζοντας τις σπουδές του, ενώ το 1884 μεταβαίνει και ο ίδιος στη Μόσχα και γράφεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μόσχας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1870 ασχολείται πιο επισταμένα με τη λογοτεχνική δραστηριότητα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1880 με αρχές του 1890 συγγράφει τη νουβέλα Ο θάλαμος αριθ. 6 που αποτελεί τομή στην ανάπτυξη του κριτικού ρεαλισμού του Τσέχοφ κατά τα τέλη της δεκαετίας του. Κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1880 θα γράψει το θεατρικό έργο Ιβάνοφ, το μονόπρακτο Ο γάμος (1889), το θεατρικό έργο Ο θείος Βάνιας (1889), τα κωμειδύλλια Η αρκούδα, Η πρόταση, Το ιωβηλαίο και άλλα.
Η δεύτερη περίοδος της γραφής του ξεκινά το 1893 με το Φοιτητή και ακολουθούν άλλα μεγάλα έργα: Ο γλάρος (1896), ενώ έχοντας καταξιωθεί ως θεατρικός συγγραφέας ακολουθούν και άλλα αριστουργήματα, μεταξύ των οποίων Οι τρεις αδερφές (1900-01) και ο Βυσσινόκηπος (1903-04).
Η πνευματική στασιμότητα απεικονίζεται στα έργα του δίπλα στον αγώνα του ήρωα να ξεφύγει από την κατάσταση αυτή, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις την περίοδο του 1890-1900 διαμορφώνουν και την ιδεολογική ανάπτυξη του συγγραφέα και το αυξημένο ενδιαφέρον του για την κοινωνική ζωή.
Κατά την περίοδο της ωριμότητάς του η προσοχή του συγκεντρώνεται σε δύο κύριες σφαίρες: Στους ανθρώπους που ανήκουν στο στρώμα των διανοούμενων και στους ανθρώπους του λαού, των αποστάσεων που οδηγούν στην διαιώνιση της αδικίας και του πνευματικού λήθαργου των καταπιεσμένων. Η ουσία της σκέψης του αποτυπώνεται στις σημειώσεις του όταν γράφει: «Τότε ο άνθρωπος θα γίνει καλύτερος, όταν του δείξετε τι λογής είναι.» (Τσέχοφ, Α., Άπαντα, τόμ. 12, 1949, σελ. 270.)
Αναπόσπαστο γνώρισμα του Τσέχοφ αποτελεί η βαθιά κατανόηση του τραγικού όχι σαν κάτι το φοβερό, εξαιρετικό και ασυνήθιστο, αλλά σαν κάτι το καθημερινό και συνηθισμένο. Η ώσμωση των στοιχείων του τραγικού με το γελοίο, η κατανόηση του γελοίου ως κωμικοτραγικού, που συνδυάζει το χαμόγελο , την ειρωνεία με τη θλίψη είναι που τον καθιστούν έναν από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες της προεπαναστατικής Ρωσίας, ενώ του επιτρέπουν να γελοιοποιεί, να εξευτελίζει ολόκληρο τον έως τότε τρόπο ζωής, να αποκαλύπτει τη θλιβερή ανησυχία και την ανθρωπιά των ανθρώπινων ψυχών.
Ο Τσέχοφ είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς του σύγχρονου κόσμου. Τα έργα του μελετήθηκαν από πολύ νωρίς μετά από το θάνατό του και από τους Σοβιετικούς μελετητές του, οι οποίοι αναγνώριζαν την μεγάλη λογοτεχνική αξία έργων όπως: Ο γάμος, Η κυρία με το σκυλάκι, Ο γλάρος, Ο θείος Βάνιας, Βυσσινόκηπος, Δίχως πατέρα κ.ά.