Στην ποιητική συλλογή του Κ. Χιωτάκη, Ηλιοφωνές και Μαδαρόστρατες, το συνεκτικό στοιχείο που διαπερνά τις εικόνες που με καθαρότητα και λυρισμό αποδίδει ο στίχος του είναι ο μαρτυρικός τόπος της Κρήτης, που

«Πάνω στη μαύρη μπόλια της,

πάππου προς πάππου

γνέθουνε το ξημέρωμα

με την αστροφεγγιά».

Για τον ίδιο τον ποιητή,

«Ένας Ήλιος είν’ η Κρήτη

Και ζεσταίνει

Τα όνειρα του κόσμου».

Μέσα από τις αναφορές του βλέπουμε την Κρήτη ν’ αλλάζει πλάι και μέσα από την ιστορία του λαού της, των αγώνων του, που ζυμώνουν το ανάστημά της «στη σκάφη της αντρειάς και της λεβεντοσύνης», αλλά και τους καιρούς όπου

«…λιμάζει η φτωχολογία

Ζητιανεύοντας στις πιάτσες του κόσμου».

Τούτη η περιδιάβαση της ιστορίας του νησιού, πρέπει να διαβαστεί σα μια ιστορία που θα λέγανε οι γιαγιάδες του νησιού στα εγγόνια τους. Καθώς,

«στην ανέμη τους τυλίγεται η σκέψη

κι ανεβαίνει η ζωή

τ’ ουρανού τις σκάλες».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Κ. ΧΙΩΤΑΚΗΣ (Σμύρνη 1914-Χανιά 1981). Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1914 και το 1922 εγκαταστάθηκε στα Χανιά. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ από νωρίς συνδέθηκε με τους αγώνες του ΕΑΜ. Με την επιστροφή του στην Κρήτη παίρνει μέρος ως στρατιωτικός ιατρός στη Μάχη της Κρήτης όπου και συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής περνάει στον ΕΛΑΣ, αναπτύσσοντας ένοπλη δράση για την οποία και συλλαμβάνεται εκ νέου από τη νεοσυσταθείσα ελληνική κυβέρνηση το 1947. Έκτοτε για τη δράση του θ’ ακολουθήσουν εξορίες από το 1953 και ξανά του 1967 ως και το 1970. Πεθαίνει στις 18 Νοέμβρη 1981 στα Χανιά.

Έργα του ίδιου είναι τα Διηγήματα (1973), Με χειροπέδες, μυθιστόρημα (1975), Η ιστορία ενός παλτού και μιας χλαίνης και άλλα διηγήματα (1976), Ξεκίνημα (1977), Κακοκαιρία (1978-1980), Ξερίζωμα (1980).

Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Ανηφόρες και καλντερίμια (1974), Στου ήλιου το σύνορο (1980), Στην άκρη της θύελλας (1982), Ψηλά τη σημαία μας (1983), αλλά και το μονόπρακτο θεατρικό Αναποδιές (1980).