Φορούσε μόνο και πάντα πράσινα. Πράσινο το μοναδικό της φόρεμα, που σαν ήρθαν στολισμένοι οι παπάδες να μας την πάρουν από το σπίτι σε μια κάσα δρύινη γεμάτη ασφοδέλους και ανεμώνες, τ’ άφησε κρεμασμένο σ’ ένα καρφί του τοίχου, άψυχο σα δέντρο που μαράθηκε άξαφνα. Πράσινη και μακριά ως το χώμα πελερίνα, που φορούσε κάθε χειμώνα δίχως να την χαλάσει ποτέ κι έδινε μια επίσημη, καθώς βασιλική, αυστηρότητα στην ψιλόλιγνη κορμοστασιά της. Πράσινο και το σάλι της σαν μούσκλο, με τα πιο πράσινα πουλιά τριγύρω στη γιρλάντα του.

Έτσι, σαν άρχισα μικρό παιδί να ξεχωρίζω τα χρώματα και προτού γνωρίσω τα δέντρα και τη χλόη, είχαν τα μάτια μου πλημμυρίσει απ’ το γόνιμο, ειρηνικό και αιώνιο χρώμα της δημιουργίας. Σαν θαλερή πολύκλωνη ελπίδα πηγαινοερχόταν το ανάστημά της μέσα στο φτωχό και περήφανο σπίτι μας. Κι αν δεν την έλεγε Χρυσώ ο κόσμος όλος, γιατί έτσι την είχανε βαφτίσει, θα ’πρεπε να τη λέγανε άνοιξη, γλάστρα, κήπο ή κάτι τέτοιο.

ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ – ΠΑΠΑ (1906 – 1984). Γεννήθηκε στην Ερμούπολη Σύρου. Η πρώτη επίσημη εμφάνισή της στα Γράμματα, έγινε από τη Νέα Εστία στα 1929 με το πρωτοσέλιδο ποίημά της «Μικρέ μου αλήτη…», σχολιασμένο από τον Γρ. Ξενόπουλο, που την αποκαλούσε «Ελληνίδα Άντα Νέγκρι». Στα 1940, η ίδια με το σύζυγό της, Νίκο Παπά, εγκαθίστανται στην Αθήνα. Στα 1956 εκδίδει τη μηνιαία Εφημερίδα των Ποιητών (από το περιοδικό αυτό, ακούστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τα ονόματα και οι φωνές των ποιητών Εμινέσκου, Μπρεχτ, Νερούντα, Ματσάδο, Γκιγέν, Βαπτσάροφ, Πάστερνακ, Γαβριέλας, Μιστράλ, Ατίλα Γιόζεφ, Κούτο, Γκοβόνι, Χιμένεθ κ.ά.).

Μαρτυρία της ακάματης δραστηριότητάς της, είναι η αδιάκοπη δημοσίευση άρθρων, επιφυλλίδων, συνεντεύξεων, διαλέξεων και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, οι αλλεπάλληλες εκδόσεις ποιητικών συλλογών, μεταφράσεων σε τόμους αυτοτελείς έργων κλασικών και νεώτερων ξένων ποιητών και συγγραφέων, οι προσκλήσεις σε Διεθνή Συνέδρια.

Έχοντας διεθνείς διακρίσεις και αναγνώριση, απότοκο της άοκνης συγγραφικής της δραστηριότητας, η Ρίτα Μπόυμη-Παπά πέθανε στις 8 Σεπτέμβρη του 1984 στην Αθήνα.