Ο οπορτουνισμός έχει αντικειμενική βάση ανάπτυξης και θα υπάρχει όσο υπάρχει ο ιμπεριαλισμός. Χωρίς την πάλη ενάντιά του δεν μπορεί να νικήσει η εργατική τάξη, δεν μπορεί να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της κοινωνικής επανάστασης για την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ο οπορτουνισμός και οι φορείς του αρνούνται την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης, αρνούνται και πολεμούν το χαρακτήρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, αρνούνται και πολεμούν την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. 

Στις σημερινές συνθήκες, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού διαδίδουν συστηματικά τις επιζήμιες και αντιεπιστημονικές αντιλήψεις ότι ο ιμπεριαλισμός παραχώρησε τη θέση του σε μια νέα πραγματικότητα, στην οποία δεν παίζει ρόλο η αντίθεση των παραγωγικών δυνάμεων προς τις  σχέσεις παραγωγής. Επιδιώκουν να συσκοτίσουν το χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού ως μονοπωλιακού καπιταλισμού, του οποίου η ιστορική συνέχεια είναι ο σοσιαλισμός. Στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα αντιπαραθέτουν έναν καπιταλισμό «πιο ηθικό και ανθρώπινο», στον οποίο μπορούν, τάχα, να επωφελούνται, ταυτόχρονα, τόσο οι δυνάμεις του κεφαλαίου όσο και οι δυνάμεις της εργασίας.

Οι φαινομενικά νέες αυτές θεωρίες είναι τόσο παλιές και έχουν τις αφετηρίες τους στον Κάουτσκι, πάνω στις θεωρίες του οποίου άσκησε κριτική αποτελεσματικά και αποφασιστικά ο Β. Ι. Λένιν και οι οποίες αποτελούν σημαντική θεωρητική βάση και του σύγχρονου οπορτουνισμού.

Ο Κάουτσκι ήταν φανατικός εχθρός της Οκτωβριανής Επανάστασης και της σοβιετικής εξουσίας ακριβώς επειδή στην εποχή του ιμπεριαλισμού, εποχή της σοσιαλιστικής επανάστασης, αρνούνταν το κύριο σε κάθε επανάσταση, που ήταν ο χαρακτήρας της με γνώμονα το χαρακτήρα της νέας κοινωνίας και της νέας εξουσίας της δικτατορίας του προλεταριάτου. 

«Στην ουσία, το βασικό θεωρητικό λάθος του Κάουτσκι στην μπροσούρα του για τη δικτατορία του προλεταριάτου βρίσκεται ακριβώς στις οπορτουνιστικές διαστρεβλώσεις της διδασκαλίας του Μαρξ για το κράτος», αναφέρει ο Λένιν στον πρόλογο της μπροσούρας του.