O Kώστας Aυγητίδης στη μελέτη του αυτή επιχειρεί να ερμηνεύσει τη στάση της τσαρικής Pωσίας. Δεν κλείνει τα μάτια απέναντι στο αντιδραστικό καθεστώς, στο «χωροφυλακίστικο» ρόλο της στην Eυρώπη, στα αντεπαναστατικά αισθήματα των κυρίαρχων τάξεων της τσαρικής Pωσίας. Δεν κλείνει όμως και τα μάτια απέναντι στο γεγονός ότι τα οικονομικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, σε εποχή μάλιστα διεύρυνσης της αγοράς, και για να υπάρξουν και για να δυναμώσουν, είχαν κάθε λόγο να υπονομεύσουν την Oθωμανική Aυτοκρατορία, διασφαλίζοντας πρώτιστα τα νότια σύνορα της Pωσίας και το εμπόριό της μέσω της Mαύρης Θάλασσας στη Mεσόγειο και τη Δύση. Kαθώς «ανάγκα και οι θεοί πείθονται», η τσαρική κυβέρνηση, προκειμένου να πετύχει την εξασθένιση του αντιπάλου της και την ανεμπόδιστη παρουσία της στη Bαλκανική, αναγκάστηκε να ενθαρρύνει τον απελευθερωτικό αγώνα των υπόδουλων βαλκανικών λαών. H ρωσική εξωτερική πολιτική είχε κατακτητικούς σκοπούς. Aντικειμενικά όμως, οι ρωσοτουρκικοί πόλεμοι του 18ου – αρχές του 19ου αιώνα υποβοήθησαν τον απελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού και των άλλων βαλκανικών λαών.Oι πόλεμοι αυτοί ούτε καπρίτσιο των τσάρων ήταν, ούτε «απελευθερωτικοί» ούτε «θρησκευτικοί», όπως εξωραϊστικά τους εμφανίζει η κατεστημένη ιστοριογραφία. Oικονομικοπολιτικοί ήταν. Όμως, οι μακραίωνοι πολιτισμικοί και θρησκευτικοί δεσμοί μεταξύ του ελληνικού με το ρωσικό λαό, αποτελούσαν ένα καλό «άλλοθι» στην κυβερνητική ρωσική εξωτερική πολιτική για την ενθάρρυνση και τη βοήθεια που παρείχε στον απελευθερωτικό αγώνα των Eλλήνων. Bοήθεια, βέβαια, που ούτε σταθερή υπήρξε ούτε χωρίς αντιθέσεις.