Η Παρισινή Κομμούνα συγκλόνισε, στην κυριολεξία, την ελληνική κοινή γνώμη. Οι εφημερίδες της Αθήνας και των επαρχιών –πάνω από πενήντα– μεταδίδουν τα γεγονότα της Γαλλίας στιγμή προς στιγμή, με κρατημένη την ανάσα, δικαιούται κανείς να πει, από την αρχή του 1870 ως αρκετά χρόνια μετά, κατά την ανακήρυξη της Κομμούνας σε κράτος προλεταριακό. Θα μπορούσε όμως να μην έχει έναν τέτοιο αντίκτυπο;

Η Ελλάδα συγκλονίζεται από την κατάσταση της Ευρώπης κατά την περίοδο 1859-1870, με τις επαναστάσεις για την ιταλική ενότητα, τον πόλεμο μεταξύ της Γαλλοϊταλικής Συμμαχίας και της Αυστρίας, τον Πρωσοαυστριακό Πόλεμο του 1866. Αντίκτυπος αυτής της κρίσης στην Ευρώπη είναι το επαναστατικό κύμα που σκέπασε την Ελλάδα από το 1859 έως το 1862, στα Επτάνησα από το 1849 ως το 1860 και στην Κρήτη από το 1866 ως το 1869.

Η αίσθηση της Παρισινής Κομμούνας διαπνέει το αίτημα της κοινωνικής προόδου, της αποδέσμευσης από τη μοναρχία, που συμβολίζει το στοιχείο που αντίκειται σε αυτήν. Σταδιακά εμφανίζονται φορείς των νέων ιδεών, οργανώσεις και κόμματα όπως το «Ριζοσπαστικό» Κόμμα των Ιονίων Νήσων και ιδιαίτερα της Κεφαλονιάς, που ιδρύονται με σκοπό την αποδέσμευση από τους κατακτητές αποικιοκράτες.

Στο επίπεδο των ιδεών, νέες σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές θεωρίες εισάγονται στην ελληνική κοινωνία με δίαυλο τα Επτάνησα. Η ελληνική κοινωνία, ως μια ταξική κοινωνία, δε δίνει χώρο στην ανάπτυξή τους, συγκλονίζεται από τις αντιφάσεις μια δυναμικής ανάπτυξης των ιδεών που γέννησε η πρώτη απόπειρα της ανθρωπότητας να συντρίψει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.