H «δυστυχής» και «δύστηνος» Φραγκογιαννού δεν είναι τώρα, απλά, μια παραλοϊσμένη φόνισσα. Mε την εκπληκτική αντοχή της και το μαχητικό της πείσμα απέναντι στους πραγματικούς ένοχους, τα κρατικά όργανα που ενσαρκώνουν στα μάτια της τη βαρβαρότητα του κόσμου όπως τον γνώρισε, ακλόνητα βέβαιη πως οι πράξεις της ήταν για το καλό των παιδιών και των γονιών, μετατρέπεται σ’ ένα φοβερό σύμβολο εξέγερσης. Eίναι σαν να μας λέει ο συγγραφέας: χρειάζεται, λοιπόν, μια Φραγκογιαννού για να μας ανοίξει τα μάτια στο κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση κοινωνικό έγκλημα κατά αθώων υπάρξεων που μας αφήνει αδιάφορους, μια και δεν υπάρχουν νόμοι και θεσμοί που να το τιμωρούν;