Το 1961 ο εθνικός ποιητής της Κούβας, Νικολάς Γκιγιέν, παρότρυνε τους Κουβανούς συγγραφείς να πάρουν την ιστορία της Κούβας σαν κατάλληλο θέμα για τη λογοτεχνία, με τούτα τα λόγια:

«Αυτή είναι η ιστορία ενός μικρού έθνους, φαινομενικά ανίσχυρου, με πιστοποιητικό ότι πέθανε, ή τουλάχιστον είναι ετοιμοθάνατο, από πολλούς επιφανείς γιατρούς· η ιστορία ενός λαού σκλαβωμένου από έναν κτηνώδη και αχόρταγο εχθρό, που ορμά πάνω σ’ αυτόν τον εχθρό και τον νικά και ύστερα στρέφεται κατά των συνένοχων εκείνου του εχθρού, που πρόδωσαν την πατρίδα τους, την οικογένειά τους, το αίμα τους και τα οστά τους και τους νικά κι αυτούς –ενός λαού που όχι μόνο κατόρθωσε αυτό που πράγματι είναι πολύ, αλλά αρχίζει να χτίζει το δικό του σπίτι στη γη των προγόνων του, για να ζήσει εκεί με ειρήνη και λευτεριά.»

Το 1981 ο Τέρρενς Κάννον γράφει την ιστορία της επαναστατικής Κούβας για όλους όσοι έχουν την περιέργεια να μάθουν για την Κούβα και θέλουν κάτι άλλο πέρα από τη συνηθισμένη αμερικανική άποψη για την κουβανική ιστορία. Έτσι, αποφασίζει να δώσει την ιστορία της επαναστατικής Κούβας μέσα από τους ίδιους τους ανθρώπους της, προσπαθώντας να σώσει κάτι από το μεγαλείο της απόφασης που πήρε και υπεραμύνεται ο κουβανικός λαός για τον οποίο μιλάει ο ποιητής.