Το γεγονός ότι έγινε αναγκαία μια νέα έκδοση της 18ης Μπρυμαίρ, τριάντα χρόνια ύστερα από την πρώτη εμφάνισή της, αποδείχνει ότι και σήμερα ακόμα το μικρό αυτό έργο δεν έχασε τίποτα από την αξία του.
Και πραγματικά ήταν ένα μεγαλοφυές έργο. Αμέσως μετά από το γεγονός που ξάφνιασε όλο τον πολιτικό κόσμο σαν κεραυνός από ξάστερο ουρανό, που μερικοί το καταράστηκαν με δυνατές φωνές ηθικής αγανάκτησης και που άλλοι το δέχτηκαν σα λύτρωση από την επανάσταση και σαν τιμωρία για τις περιπλανήσεις της, που όλοι όμως το είδαν με κατάπληξη και που κανένας δεν το κατανόησε – αμέσως ύστερα από το γεγονός αυτό παρουσιάστηκε ο Μαρξ με μια σύντομη, επιγραμματική έκθεση που περιέγραφε όλη την πορεία της γαλλικής ιστορίας ύστερα από τις μέρες του Φλεβάρη στην εσωτερική της συνάφεια και αποκάλυπτε ότι το θαύμα της 2 του Δεκέμβρη δεν ήταν παρά το φυσικό, αναγκαίο αποτέλεσμα αυτής της συνάφειας, χωρίς να υποχρεωθεί να μεταχειριστεί τον ήρωα του πραξικοπήματος με άλλον τρόπο παρά με την περιφρόνηση που του άξιζε.
Και ο πίνακας ζωγραφίστηκε με τόση μαεστρία, που όλες οι αποκαλύψεις που έγιναν από τότε πρόσθεσαν μονάχα νέες αποδείξεις για το πόσο πιστά αντανακλά την πραγματικότητα. Και είναι πραγματικά μοναδική αυτή η έξοχη κατανόηση της καθημερινής ζωντανής ιστορίας, αυτή η ξεκάθαρη διάγνωση των γεγονότων την ίδια τη στιγμή που ξετυλιγόταν … 

Αλλά γι’ αυτό χρειαζόταν η βαθιά γνώση της γαλλικής ιστορίας που είχε ο Μαρξ. Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές, που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ’ αποτελέσματά τους.

 (Από τον Πρόλογο του Φρίντριχ Ένγκελς στην τρίτη γερμανική έκδοση)