Δεκαεπτά διηγήματα, στα οποία ο συγγραφέας προσεγγίζει με δυναμικό καταγγελτικό λόγο, ανατέμνει ρεαλιστικά και αξιολογεί διαχρονικά προβλήματα της ζωής, περιλαμβάνει αυτή η συλλογή. Ένα ανελέητο σφυροκόπημα χαρακτήρων και τρόπων ζωής, μια Γραφή παρανόμων, όπως γινόταν στην αρχαία Ελλάδα, για την καταγγελία των κακώς κειμένων στη δημόσια ζωή. «Η διαφάνεια είναι όρος αμαρτωλός. Το πολύ φως βλάπτει την όραση, λένε…», σημειώνει ειρωνικά. Για να συνεχίσει: «Είναι κάποιοι ισχυροί της ημέρας, άρχοντες μεγαλόσχημοι και μέχρι αηδίας κομπορρήμονες, που εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος τα αξιώματα που τους εμπιστεύτηκαν οι πολίτες της Αθήνας. Κάποιοι μάλιστα ήτανε στο παρελθόν πειναλέοι και βλέπει ο κόσμος τα χαμόσπιτα από τα οποία ξεκίνησαν να έχουν τώρα γίνει δίπατα παλάτια με μαρμαρόστρωτες αυλές και μεγάλους κήπους και τους χτεσινούς ψωμοζήτες να κυκλοφορούν με λαμπερά ενδύματα και περιττά στολίδια, βυθισμένοι σε χρυσές άμαξες…»