Η μαμά μου έχει ένα πιάνο. Το ξύλο είναι μαύρο. Γυαλίζει. Βλέπω μέσα το πρόσωπό μου.

«Έλα να παίξεις», λέει η μαμά μου.

Πιάνει με τα χέρια το σκαμνί και το σβουρίζει. Τότε το σκαμνί ψηλώνει λίγο.

«Του χρόνου δε θα το σηκώνω», λέει και κάθομαι.

Μπροστά μου έχω ένα μεγάλο βιβλίο με νότες.

«Να διαβάζεις τις νότες και να λες τους αριθμούς», λέει η μαμά μου.

Αρχίζω να παίζω. Μέσα στο μυαλό μου μπαίνουν οι νότες. Ύστερα έρχονται στις άκρες στα δάχτυλά μου. Παίζω Ε-λε-νί-τσα.

Μου αρέσει πολύ να παίζω πιάνο. Τα κόκκαλα που χτυπούν τα δάχτυλα τα λένε πλήκτρα. Τα πλήκτρα είναι άσπρα και μαύρα.

«Ν’ ακούς αυτά που παίζεις», λέει η μαμά μου.

Εγώ τ’ ακούω όλα. Αλλά δεν τα λέω όλα. Με τη μαμά μου λέμε άλλα. Με τον μπαμπά μου άλλα. Με τη γιαγιά μου λέμε όλο τα ίδια.