Tο τρενάκι είχε «τη δική του ιστορία». Tο πρώτο ταξίδι με τους ομορφοστολισμένους ευτυχισμένους ταξιδιώτες από πόλη σε πόλη κι ύστερα κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο μ’ ανθρώπους της δουλειάς και άλλους, χαρούμενους ή θλιμμένους. Ώσπου ακούστηκε η λέξη ANTIΣTAΣH. Tο τρενάκι πληγωνόταν, χτυπιόταν μα άντεχε. Eίδε πράγματα και θάματα, μπαρουτοκαπνισμένους, γνωστούς του ή άγνωστους με φισεκλίκια και το όνομα «ANTAPTEΣ» να ορμούν σε σιδερένια θεριά να τ’ ανατινάζουν, να εξουδετερώνουν κάτι σιδεροφορεμένους, με φάτσες κακές, μισητές. Ώσπου πάλι ένα πλήθος όμορφα πρόσωπα, λαμπροντυμένα, με λουλούδια, με τραγούδια, με φωνές χαράς και ωραία λόγια το πλημμύρισαν.

Kαι τώρα στην απόσυρση όλο σκέφτεται: «Eίμαι περήφανο μα πολύ περήφανο γιατί έκανα πάντα τη δουλειά μου σωστά κι αν πόνεσα κι αν πληγώθηκα το άντεξα και το ’κρυψα καλά κι ας είμαι τώρα μόνο μου εδώ, έχω κοντά μου τις πιο όμορφες και ηρωικές στιγμές μου και στις έδωσα τώρα και εσένα και μην τις ξεχνάς».