«Η επανάσταση διδάσκει, αναμφισβήτητα, με ταχύτητα και πειστικότητα που φαίνονται απίστευτες σε ειρηνικές εποχές πολιτικής εξέλιξης. Και διδάσκει, πράγμα που είναι εξαιρετικά σπουδαίο, όχι μόνο τους ηγέτες μα και τις μάζες… Η έκβαση της επανάστασης εξαρτάται από το αν η εργατική τάξη θα παίξει το ρόλο βοηθού της αστικής τάξης, βοηθού πανίσχυρου ως προς τη δύναμη της πίεσής του πάνω στην απολυταρχία, πολιτικά όμως ανίσχυρου, ή το ρόλο ηγέτη της λαϊκής επανάστασης. Οι συνειδητοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης το νιώθουν αυτό θαυμάσια… Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από τη μείωση της σημασίας των συνεπών από άποψη αρχών συνθημάτων τακτικής σε εποχή επανάστασης». 

Από τον Πρόλογο, που έγραψε ο ίδιος ο Λένιν τον Ιούλη του 1905 στο βιβλίο του «Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση».

 Το βιβλίο αυτό γράφτηκε μετά το τέλος των εργασιών του ΙΙΙ Συνεδρίου του ΣΔΕΚΡ (των Μπολσεβίκων) και της μενσεβικικής συνδιάσκεψης που έγινε στη Γενεύη ταυτόχρονα με το συνέδριο. Οι αποφάσεις αυτών των δύο Σωμάτων αποκρυστάλλωσαν τις διαφωνίες τους και οδήγησαν σε μια ριζική διάσταση, σχετικά με την εκτίμηση όλης της αστικής επανάστασης στη Ρωσία από την άποψη των καθηκόντων του προλεταριάτου. Με αφορμή, λοιπόν, αυτά τα γεγονότα ο Λένιν έγραψε το βιβλίο αυτό που παραμένει ένας κλασικός οδηγός για την τακτική του προλεταριάτου και τις διαφορές που πρέπει να τη διακρίνουν από εκείνη της αστικής τάξης.