Το 9ο τεύχος της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης εί­ναι αφιερωμένο στην εργατική τάξη, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στη δουλειά των κομμουνιστών σε αυτό. Σίγουρα, για τα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα, το ζήτημα αυτό δεν είναι μόνο ένα θέμα με σοβαρές θεωρητικές πλευρές, αλλά επιπλέον αποτελεί τη «ραχοκοκαλιά» της δράσης τους.

Αναδεικνύονται συμπεράσματα με βάση την πείρα που έχει συ­γκεντρωθεί διεθνώς, με στόχο να κατακτηθεί ενιαία αντίληψη σε ό,τι αφορά την ανασύνταξη και το περιεχόμενό της, για να περάσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα σε φάση αντεπίθεσης και με συγκεκρι­μένους στόχους, όπως τη βελτίωση του βαθμού οργάνωσης της εργατικής τάξης με τη μαζικοποίηση των συνδικάτων, αλλά κι εξεύ­ρεση τρόπων και μορφών που να διευκολύνουν τη συμμετοχή των εργαζόμενων. Το πώς τα συνδικάτα θα καταπιάνονται με όλες τις πλευρές της ζωής των εργαζόμενων, ενώ, ταυτόχρονα, η άνοδος των διεκδικήσεων για την κάλυψη των αναγκών, με βάση τις δυνα­τότητες της σύγχρονης εποχής, μπορεί να γίνει κρίκος σύνδεσης των καθημερινών διεκδικήσεων με το περιεχόμενο της αντικαπι­ταλιστικής πάλης.

Τα άρθρα, που παρουσιάζονται, σημειώνουν, το καθένα με τον τρόπο του, την ανάγκη οι κομμουνιστές να δουλεύουν με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πάλης και συγκέντρωσης δυνάμεων με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, εντάσσοντας τις επιμέρους συνδι­καλιστικές διεκδικήσεις σε αυτό, στηριζόμενοι σε γερές Κομματικές Οργανώσεις στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, και διαλεκτικά να δημιουργούν τις προϋ­ποθέσεις ώστε αυτές να πολλαπλασιαστούν.