Το έργο αυτό γράφτηκε το 1897.

Ο Λένιν αναδεικνύει τον αναπόφευκτο χαρακτήρα των οικονομικών κρίσεων στον καπιταλισμό ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και όξυνσης των αντιφάσεων που τη συνοδεύουν.

Ο Λένιν δίνει απάντηση τους σύγχρονούς του που αναπαρήγαγαν τις θεωρητικές αναλύσεις του Ζ. Σισμόντι (1773-1842). Ο Σισμόντι αναγνώριζε τα δεινά του καπιταλισμού και υποστήριζε ότι η υποκατανάλωση είναι που φέρνει τις κρίσεις, ενώ ως λύση πρότεινε την επιστροφή σε παλιότερες μορφές οργάνωσης της παραγωγής σε μικρότερη κλίμακα. Ταυτόχρονα υποστήριζε την αναδιανομή του εισοδήματος ως μέσο αποφυγής της κρίσης και μείωσης της φτώχειας των εργαζομένων. Ο Λένιν τονίζει τον ουτοπικό χαρακτήρα της επιθυμίας για ρύθμιση της καπιταλιστικής οικονομίας με τρόπο που θα έφερνε ευημερία για τους εργαζόμενους και μακροημέρευση για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής – αναδεικνύει την αναγκαιότητα ριζικής ανατροπής του.

Η ανάγνωση αυτού του έργου μας αποκαλύπτει πόσο παμπάλαιες είναι οι ανάλογες οικονομικές θεωρήσεις που σήμερα λανσάρονται ως νέα σκέψη. Έτσι αυτό το έργο αποτελεί όχι μόνο την αποτύπωση μιας ιστορικής οικονομικής συζήτησης αλλά ένα χρήσιμο εργαλείο για την προσέγγιση της σύγχρονης οικονομικής συζήτησης.