Ο συγγραφέας του μυθιστορήματος Αττικοί Έρωτες αναπαριστάνει τη ζωή των κατοίκων της Αθήνας (Ελλήνων και Τούρκων) παραμονές της Επανάστασης του 1821.

«Το κορύφωμα όμως (της συγγραφικής δημιουργίας του Δ. Γρ. Καμπούρογλου) … είναι οι Αττικοί Έρωτες, αθηναϊκό μυθιστόρημα, ιστορικό επίσης, με ήρωες τον Μπάυρον και τη Θηρεσία Μακρή, την Κόρη των Αθηνών. Παρουσιάζει πιστότατα την Αθήνα κατά τα τέλη της τουρκοκρατίας –άλλη εποχή από τις Νεράιδες του Κάστρου, πιο κοντινή μας και λιγάκι πιο φωτεινή– και προπάντων την οικογενειακή της ζωή –τη ζωή του σπιτιού– μ’ όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που μόνον ο κ. Καμπούρογλου τις ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά. Αναπαριστάνει, περισσότερο με τα ντοκουμέντα παρά με τη φαντασία του, την ερωτική ιστορία του ποιητή με την Κόρη των Αθηνών, καθώς και μια άλλη, για την αντίθεση, λιγότερο ιδανική αυτή, με μια τουρκοπούλα…»

«…Είναι πολύ ριψοκίνδυνα τα λογοτεχνήματα, και μάλιστα τα μυθιστορήματα που παίρνουν ήρωες ιστορικά πρόσωπα, μεγάλα, ένδοξα, θρυλικά, λατρευτά –όπως είναι για μας ο Μπάυρον. Συνήθως τα ελαττώνουν, κάποτε τα γελοιοποιούν. Ο κ. Καμπούρογλου, όμως, μπορεί να καυχηθεί πως το τόλμημα δεν ήταν ανώτερο από την ιστορική και ποιητική του πανοπλία.

Στο μυθιστόρημά του, ο Μπάυρον, ηρωικός και μεγαλοφυής, όπως τον φαντάζεστε. Τίποτα δε λέει, τίποτα δεν κάνει ανάξιό του. Απεναντίας, και τα λόγια και οι πράξεις του ταιριάζουν. Κι αυτό δίνει τη μεγαλύτερη αξία στους Αττικούς Έρωτες, ένα ιστορικό μυθιστόρημα μοναδικό στη λογοτεχνία μας.»

Γρηγόριος Ξενόπουλος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΡ. ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ (1859-1942). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1852, όπου και πέθανε το 1942. Σπούδασε Νομικά και διορίστηκε έφορος της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του λόγου, διακρίθηκε, όμως, ως ιστοριοδίφης, ειδικευόμενος πάνω στην αθηναϊκή ιστορία, τοπογραφία και λαογραφία, γι’ αυτό και επονομάστηκε Αθηναιογράφος.

Εξέδωσε αρκετά έργα, όπως Ιστορία των Αθηναίων επί Τουρκοκρατίας (1889), Μνημεία της ιστορίας των Αθηνών (1889), Ιστορικόν Αρχείον Διονυσίου Ρώμα (1901), Το παιδομάζωμα (που βραβεύτηκε το 1896), Στην ιτιά ’πο κάτω (1893) (ειδύλλιο), το Ανδρείκελλο (1898) (κωμωδία), αργότερα τα Θρύψαλα (1911), ο Αναδρομάρης (1914), Διηγήματα (1915), Τοπωνυμικά παράδοξα (1930), Το Αθηναϊκό Αρχοντολόι, Η Νεράιδα του Κάστρου, Αττικοί Έρωτες, μυθιστορήματα κ.ά.

Ξεχωριστή θέση στη συγγραφική παραγωγή του Καμπούρογλου κατέχουν τα μικρά βιβλία εκλαϊκευτικού χαρακτήρα, όπως ο Αναδρομάρης, που εκπέμπουν μια τρυφερή αγάπη, ένα γνήσιο λυρισμό για την παλιά Αθήνα, τα παραδοσιακά αρχοντικά, τις παλιές εκκλησίες, τις ιστορικές οικογένειες.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η μελέτη του για τους αρματολούς και κλέφτες.

Απόσπασμα από το Λογοτεχνικό σημείωμα για τον συγγραφέα υπό την επιμέλεια του Γιάννη Σκυλλά.

Ο Παύλος Νιρβάνας, στο αφιέρωμα της Νέας Εστίας για την ογδοηκονταετηρίδα του Δημητρίου Γρ. Καμπούρογκλου, θα γράψει στο «Ο αγαπητικός της Αθήνας»: «Ο Καμπούρογλου αγάπησε μια πόλη. Αγάπησε την Αθήνα. Και την αγάπησε, όπως αγαπούν τις γυναίκες, τα χαρτιά, το κρασί. Με τρόπον αθεράπευτο, δηλαδή. Όλος ο κόσμος γι’ αυτόν είναι η Αθήνα … Και, όπως συμβαίνει πάλι με τους ερωτευμένους, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τι τον ενδιαφέρει περισσότερο από το αντικείμενο της λατρείας του … Ένα κλωνάρι από την ιερή ελιά της Αθήνας, όσο κι ένα γαϊδουράγκαθο που ρουφάει τον ήλιο επάνω στο λόφο του Αρείου Πάγου. Ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις. Είναι ένα ολοκλήρωμα λατρείας.»