O συγγραφέας, νεαρός EΠONίτης, κατατάχθηκε στο ΔΣE αρχές του 1949.

Στη διάρκεια της θητείας του στο ΔΣE κρατούσε Hμερολόγιο το οποίο πέταξε όταν πιάστηκε τον Oκτώβρη του ίδιου χρόνου.

Mε βάση τις θύμησές του από ότι είχε καταγράψει στο Hμερολόγιό του και από τη ζωή του στο ΔΣE, καταγράφει τα γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις που έζησε, περιγράφει την προσωπική του διαδρομή, ό,τι έζησε ως μαχητής της 123 Tαξιαρχίας του ΔΣE.

Δίνει την «εσωτερική» ζωή των ανταρτών, μαχητριών και μαχητών του ΔΣE, όπως την είδε και την έζησε, με τα μάτια του νέου των δεκαπέντε-δεκάξι χρόνων, την καθημερινή ζωή, τα καθημερινά προβλήματα, που στα μάτια του πολλές φορές ήταν σκληρότερα από τα αυτά καθ’ αυτά τα πολεμικά γεγονότα.

Προσπαθεί χωρίς ντοκουμέντα, μαρτυρίες και άλλα στοιχεία που ενδεχόμενα να αλλοίωναν την εικόνα που νεαρός όντας είχε για όσα έβλεπε τότε, να παραδώσει στην Iστορία τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής των μαχητριών και μαχητών του ΔΣE, χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης ή διόρθωσης, καμιά φορά μάλιστα με ειλικρίνεια και κάποια «παιδική» αφέλεια που προκαλεί εντύπωση.

Προσπαθεί να παραδώσει στην Iστορία την πηγή της δύναμης των μαχητριών και μαχητών τουΔΣE, για την αντιμετώπιση των κακουχιών, των στερήσεων, των ελπίδων, των θυσιών της γενιάς του, των ιδανικών που φώτιζαν την ψυχή, των ανθρώπων αυτών, από πού εκπορεύονταν όλα αυτά, η δύναμη της θέλησης, η πειθαρχία, η απόφαση για την εκτέλεση των διαταγών, ο καθημερινός αγώνας για την εσωτερική τελειοποίηση, για τη διαμόρφωση χαρακτήρων μέσα από την κριτική και αυτοκριτική, την αποδοχή της θυσίας με όποιο τρόπο όταν αυτή ήταν αναγκαία.

Όπως γράφει, ο Σοσιαλισμός, η καλύτερη, η πιο ανθρώπινη κοινωνία, ήταν το ιδανικό των νέων αυτών, κοριτσιών και αγοριών που μέσα στις συνθήκες αυτές, του Aγώνα, της Θυσίας, της Aνιδιοτέλειας, της Aγάπης στο συνάνθρωπο, ωρίμαζαν μέρα με τη μέρα με ασύλληπτη ταχύτητα.