«Απέραντη η πολιτεία, πολύβοη κι ανήσυχη, λες κι αντιμάχονται εδώ με συναγωνιστική ιδιοτέλεια το χτες με το σήμερα, για να καταχτήσουν το αύριο, που όμως καμιά μεταλλαγή του χρόνου δε φαίνεται να το σημαδεύει. Μέρα και νύχτα έχουν σφιχταγκαλιαστεί καταλυτικά και έχασαν το νόημά τους.»

«Στο σύνορο τούτο του χρόνου κινούνται άνθρωποι, που η παρουσία τους στην πόλη δεν κρατάει παρά όσο και τα πρωινά δρομολόγια των λεωφορείων. Ύστερα χάνονται. Παρουσιάζονται πάλι τ’ άλλο πρωί, πάντα την ίδια ώρα και πάντα με το ξεκίνημα μιας καινούργιας μέρας κάθε φορά. Η ίδια η πόλη δεν έχει παρελθόν, δεν έχει μέλλον. Εδώ όλοι βιάζονται ν’ αρπάξουν ό,τι προλάβουν. Τα ελέη πλούσια, κι αγγελικά τα κάλλη της γενναιόδωρης Πανδώρας. Όλα έχουν βγει στο σφυρί…»

Ο Σκάρος ιχνηλατεί την Ιστορία, όπως και σε τούτο το μυθιστόρημα, αλλά δε γράφει Ιστορία. Λογοτεχνία γράφει. Μια λογοτεχνία που με το κάθε του βιβλίο, ψωμί το ψωμί συνθέτει τη μορφή του «ήρωα των καιρών μας», που δεν είναι άλλος, παρά ο απλός άνθρωπος του λαού. Αυτά τα στοιχεία στο περιεχόμενο, μαζί με τα πλούσια μορφικά στοιχεία στην καλλιτεχνική του υφή, κάνουν το συνολικό λογοτεχνικό έργο του Ζήση Σκάρου μια πολύτιμη και πολυσήμαντη κατάθεση στην προοδευτική μας λογοτεχνία.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΣΚΑΡΟΣ ΖΗΣΗΣ (1917-1997). Γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Κανάλια της Δ. Θεσσαλίας. Έβγαλε το Γυμνάσιο στην Καρδίτσα και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην ΕΑΜική Αντίσταση, πιάστηκε από τους Γερμανούς και κλείστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. Από κει μεταφέρθηκε στις κλούβες των τρένων –τα υπονομευμένα με δυναμίτες βαγόνια, που έβαζαν οι ναζί μπροστά από τις μηχανές των τρένων για να προφυλάσσονται από τις επιθέσεις των ανταρτών. Από τη ζωή του στις κλούβες θα γράψει το χρονικό Οι κλούβες (1946).

Άλλα έργα του ίδιου είναι η Χαραυγή (1950), Το Φλογισμένο Βουνό (1954), Το ταξίδι της φιλίας (1956), Οι ρίζες του ποταμού (1960), Το κορίτσι με το σαντούρι (1963), αλλά και θεατρικά όπως το Ανάψτε τα φώτα (1966), δοκίμια Η κραυγή του ελληνικού λαού (1971), νουβέλες και πλήθος διηγημάτων και άρθρων στον περιοδικό και ημερήσιο Τύπο.

Μετά από το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη φεύγει στο εξωτερικό ως πολιτικός πρόσφυγας, όπου και έμεινε ως την πτώση της δικτατορίας, παίρνοντας μέρος στην αντιδικτατορική πάλη που οργανώθηκε και στο εξωτερικό. Τον Ιούλη του 1969 στο συνέδριο του Ελσίνκι εκλέχτηκε πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου των Ελληνικών Αντιδικτατορικών Επιτροπών. Για τη δράση του αυτήν του είχε αφαιρεθεί από την στρατιωτική χούντα η ιθαγένεια, την οποία και πήρε μετά από την πτώση της δικτατορίας και την επιστροφή του στην Ελλάδα.

Το 1977 εκλέχτηκε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.