Ένας άνθρωπος που βίωσε τις μετασεισμικές δονήσεις της μεγάλης δεκαετίας του 1940-1950 καταγράφει ημερολογιακά σχεδόν τα παθήματα και μαθήματα αυτού του λαού στο έξαλλο εκείνο καθεστώς αποικιοκρατίας των δεκαετιών που ακολούθησαν. Ο ίδιος προσωπικά έγινε δέκτης των συνεπειών στον αγώνα του να σταθεί όρθιος και να νικήσει. Και κατόρθωσε και το ένα και το άλλο. Σπούδασε ιατρική, έγινες γιατρός και κοινωνικός παράγοντας του τόπου του, στην περιοχή της Ελασσόνας.

Ο Κ. Β. Παπακωνσταντίνου καταγράφει και καταθέτει με παρρησία, διεξοδικά και τεκμηριωμένα την «απίστευτη» πορεία του από τα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια, μέχρι την ωριμότητά του. Μια πορεία σκληρών στερήσεων, σκληρής αντοχής και θέλησης, προπαντός ασυμβίβαστης συνέπειας με το ιδανικό που τον φλόγιζε και του ανανέωνε συνεχώς το κουράγιο: Το ιδανικό της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής προόδου, του εξανθρωπισμού στις κοινωνικές και τις ανθρώπινες σχέσεις.

(Από το προλογικό σημείωμα του Μανώλη Κορνήλιου)