Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου της Σεμίνας Διγενή στη Θεσσαλονίκη

 «Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού» της Σεμίνας Διγενή, παρουσιάστηκε χθες, στο φιλόξενο Πολυχώρο “Ένεκεν” στη Θεσσαλονίκη, που  κατακλύστηκε από αναγνώστες, φίλους, καλλιτέχνες και πολλούς δημοσιογράφους.

Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασαν η Νένα Μεντή, ο Βασ. Χαραλαμπόπουλος και η Νατάσσα Μποφίλιου.

Παρόντες στην εκδήλωση ήταν η Θεανώ Καπέτη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, και οι βουλευτές του ΚΚΕ Γιάννης Δελλής και Λεωνίδας Στολτίδης.

Παραθέτουμε αποσπάσματα από τις τοποθετήσεις των ομιλητών της βιβλιοπαρουσίασης.

Ένα βιβλίο- τοιχογραφία με γκρίζο φόντο, όπου φιγουράρουν πρόσωπα, αλλά πολύ περισσότερο χαρακτήρες.

Ένας μικρόκοσμος, με τα όλα του, σε πλήρη παράταξη.  Ζωντανεύει το στόρυ του, σαν κουρνιαχτός ,στους χωματόδρομους της γειτονιάς. Ένα στόρυ- σενάριο, δραματικό με πολλές ριπές κωμωδίας.

Ένα παζλ από φιγούρες εποχής, με μοιραίες γυναίκες, φτωχοδιάβολους  μεροκαματιάρηδες, σωστούς ή γιαλαντζί  μάγκες,  αδίστακτα αφεντικά, σκληρές πεθερές, τυχοδιώκτες, κομπιναδόρους, κορίτσια θύματα,  αγριεμένα αγόρια, αστέρες της πίστας, κυρίες της αυλής κλπ.  Όλοι αυτοί που σεργιανίσαν τη ζωή τους, στα φτωχόσπιτα, τις αλάνες και τους χωματόδρομους του Βοτανικού. Δηλαδή όλη η γκάμα της ασπρόμαυρης λαϊκής πραγματικότητας.

Μ’ αυτά γαλουχήθηκε η μικρή Ασημίνα, γεμίζοντας τις μπαταρίες της με γνώσεις ζωής, μιας ζωής αληθινής, χωρίς παρερμηνείες, παραπομπές και χαριτομενιές. Κατάφερε να περπατήσει κόντρα στους όρους μιας καθημερινής τρέλας.

Απολαύστε τον  διεισδυτικό, αποκαλυπτικό και τολμηρό λόγο της συγγραφέως, που δεν ξέχασε τίποτα και μετάλλαξε το σκοτάδι του Βοτανικού  σε ένα αστραφτερό αφήγημα .

Ευχαριστίες λοιπόν στην κάποτε τρομερή εγγονή Ασημίνα. Το Ασημίνα βέβαια άλλαξε.  Έγινε  Σεμίνα. Το τρομερή όμως ..παρέμεινε.

************************

Το βιβλίο της Σεμίνας Διγενή είναι η ανθρωπογεωγραφία της χώρας μας όπως χαράκτηκε στη μνήμη μιας γενιάς μετά τον Εμφύλιο.

Μέσα από τους ήρωες του βιβλίου, μέσα από τις γυναίκες ηρωίδες, δημιουργείται ένα είδος γραπτού ντοκιμαντέρ που τέμνει κάθετα κι εγκάρσια το κοινωνικό μας αμφιθέατρο.

Την Ιστορία(όπως γνωρίζετε) την γράφουν οι νικητές της. Την πραγματική όμως Ιστορία των ανθρώπων, την γράφουν οι πείσμονες αγωνιστές, οι επίκαιροι παρατηρητές, όπως κάνει η Σεμίνα σε αυτήν την χειμμαρώδη  νουβέλα της.

Στις σελίδες της, ήρωες είναι απλοί άνθρωποι που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι και να διατηρήσουν την ύπαρξή τους μέσα σε ένα κόσμο που παραπαίει ανάμεσα στη δύναμη των ισχυρών και στη ζάλη των ηττημένων.

‘Eνα κοριτσάκι προσπαθεί να καταλάβει το κόσμο γύρω του και πως θα πρέπει να βαδίσει μέσα στο σκηνικό της δικής του ζωής. Η λαική μαγκιά, ο φόβος των αφεντικών, η ξενόφερτη αμερικάνικη κουλτούρα μαζί με δήθεν γνήσιους πατριώτες, οι πατροπαράδοτοι χαφιέδες, δημιουργούν το παζλ μιας κοινωνικής ανθρωπογεωγραφίας, που ακόμα και σήμερα η εικόνα της είναι θεατή.

Μπορεί και σήμερα να έχουμε γύρω μας ισχυρούς άνδρες, κακές πεθερές, τυχοδιώκτες, κορίτσια θύματα, φωτοχοδιάβολους, οικογένειες Φρανκεστάιν, καφετζούδες, μπαγλαμάδες της κακιάς ώρας, φετιχιστές της μοιρολατρείας, αλλά…αυτό που μπορεί να μας διασώσει και να μας προφυλάξει είναι η γνήσια κοινωνική μας μνήμη.

Δηλαδή αυτό που κάνει η Σεμίνα Διγενή με τη γραφή της. Αυτό είναι το είδος του ρεαλιστικού μυθιστορήματος. Η ανάγκη έκφρασης μιας ηττημένης εποχής αλλά και ταυτόχρονα αισιόδοξης που ανδρώνεται μέσα από τις αντιφάσεις της.

Σε αυτήν την ανθρώπινη τραμπάλα κινείται η γραφή της Σεμίνας, με  αυτήν την διαρκή ρεπορταζιακή αναφορά των ηρώων της, ηρώων βγαλμένων από μία θεατή πραγματικότητα. Παίρνει ένα ατίθασο σόι και το καταθέτει σαν μια πορεία, σαν μια διαδήλωση ζωής. Κι αυτή είναι η Ιστορία ζωής, είναι δηλαδή  τα Τέμπη της Σεμίνας Διγενή.

Με αλήθεια και πηγαία αξιοπρέπεια.

  ********************

Όσο διάβαζα αυτό το «μυθιστόρημα της πραγματικότητας», σκεφτόμουν πως κρατάω στα χέρια μου μια αυθεντική, ειλικρινή και αληθινή γενναία μερίδα πραγματικότητας, ένα βιωματικό έργο που ξεπερνά τα όρια του ατομικού βιώματος και αφηγείται την ιστορία όλων μας.

Χωρίς εξιδανίκευση, η συγγραφέας τραβάει την ξεφτισμένη κουρτίνα της μνήμης και ανασύρει συναισθήματα, εικόνες και εντυπώσεις που πονάνε, συγκινούν, διδάσκουν και παρηγορούν. Ο χρόνος έχει κάνει τη δουλειά του και η γυναίκα του σήμερα παρακολουθεί το κορίτσι του χτες, μέσα από το πρίσμα των εμπειριών και των αντιλήψεων που είναι πια διαμορφωμένες. Με τρυφερότητα και ωριμότητα χαϊδεύει απαλά με τις λέξεις της τους ανθρώπους και τα γεγονότα που τη διαμόρφωσαν, «βάζει τάξη», συγχωρεί, δικαιώνει και αποδίδει ευθύνες. Και όλα αυτά δένονται αρμονικά με πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα της εποχής, που τοποθετούνται με προσοχή στο χρονικό και τοπικό πλαίσιο μαζί με τις προσωπικές εμπειρίες και την οικογενειακή ιστορία.

Το «παιχνίδι» με το χρόνο και τον τόπο, η άνεση με την οποία μπαινοβγαίνει η συγγραφέας στο χτες και το σήμερα, η αέρινη περιπλάνησή της στους δρόμους του παρελθόντος και του παρόντος, όλα θυμίζουν κινηματογραφική ταινία της αβαν γκαρντ, που σπάει με τόλμη τις νόρμες και μας παρασύρει στους δικούς της νόμους και κανόνες. Η πορεία του μυαλού της δεν έχει περιορισμούς, αλλά μοιάζει με την ανέμελη χοροπηδηχτή βόλτα ενός μικρού κοριτσιού. Κρατάει έτσι ζωντανό το ενδιαφέρον μας μέχρι την τελευταία σελίδα, σαν ένα παιχνίδι σε εξέλιξη που θέλεις να μάθεις ποια έκβαση θα έχει, ποιος θα νικήσει…  Αυτό το «μυθιστόρημα πραγματικότητας», δεν κλείνει τα μάτια στην ασχήμια, τη φτώχεια, τη δυστυχία, τις ταξικές αντιθέσεις και τη γυναικεία ανισοτιμία. Έχει πολλή πραγματικότητα και καθόλου μύθο. Και μας βοηθάει πολύ… Για να βγει στο φως το σκοτάδι του δικού μας Βοτανικού… Για αυτό είναι ένδοξο το σκοτάδι του Βοτανικού. Γιατί η πραγματική τέχνη τελικά φωτίζει πάντα το πιο ένδοξο μέλλον.

**********************

Αν υπήρχε μια λέξη για όσους βλέπουν τη ζωή σαν ένα διαρκές πεδίο μάχης, πάθους και δημιουργίας, θα έπρεπε να την εφεύρουμε ειδικά για την Σεμίνα. Γιατί πάντα έβλεπε – και μας έκανε να δούμε – τη μεγάλη εικόνα, το “γιατί” πίσω από τα γεγονότα, τον άνθρωπο πίσω από την Ιστορία.

Υπάρχουν βιβλία που διαβάζονται. Υπάρχουν βιβλία που μας συγκινούν. Και υπάρχουν και εκείνα που δεν είναι απλώς λέξεις πάνω στο χαρτί, αλλά ζωντανοί οργανισμοί. Ανασαίνουν, θυμούνται, χορεύουν, κλαίνε, φωνάζουν, γελούν. Μας πιάνουν από το χέρι και μας τραβούν μέσα τους.

“Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού” της Σεμίνας Διγενή είναι ακριβώς αυτό: Σε παίρνει και σε πετάει  μέσα στις δεκαετίες που σημάδεψαν τη χώρα, μέσα στις ιστορίες που άλλοι ξέχασαν – ή θέλησαν να ξεχάσουμε. Μέσα σε ένα ρεμπέτικο τραγούδι που δεν σώπασε ποτέ.

Είναι μια κρυφή πόρτα, που όταν την ανοίγεις, βρίσκεσαι μπροστά σε μια Ελλάδα,  κάτω από το φως της αλήθειας, που αντιστέκεται, που ερωτεύεται και που επιμένει – ακόμα κι όταν όλα γύρω της μοιάζουν να καταρρέουν. Είναι οι ήρωες που έζησαν, τα τραγούδια που λογοκρίθηκαν, οι νίκες και οι ήττες, οι αναμνήσεις που δεν ξεθώριασαν. Είναι η ιστορία μας.

Αυτό το έργο δεν είναι “νοσταλγικό”, αλλά επαναστατικό. Γιατί μας θυμίζει πως ό,τι ζήσαμε, ό,τι αγωνιστήκαμε, ό,τι αγαπήσαμε δεν χάνεται ποτέ – όσο υπάρχουν άνθρωποι που το αφηγούνται.