Με μεγάλη συμμετοχή και ιδιαίτερο ενδιαφέρον πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Αν. Τρίτση στο Ιλιον, η εκδήλωση των ΤΟ Νοτιοδυτικών και Δυτικών Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και των εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή», με θέμα: «Για το σοσιαλιστικό κράτος, η ιστορία που διδάσκει, η ιστορία που μένει να γραφτεί».
Με μεγάλη συμμετοχή και ιδιαίτερο ενδιαφέρον πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Αν. Τρίτση στο Ιλιον, η εκδήλωση των ΤΟ Νοτιοδυτικών και Δυτικών Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και των εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή», με θέμα: «Για το σοσιαλιστικό κράτος, η ιστορία που διδάσκει, η ιστορία που μένει να γραφτεί».
Στην εκδήλωση παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της Κεντρικής Επιτροπής με επικεφαλής τον Δημήτρη Κουτσούμπα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Το άνοιγμα της εκδήλωσης έκανε ο Δημήτρης Ξεκαλάκης, μέλος της ΚΕ και διευθυντής της «Σύγχρονης Εποχής», ο οποίος αναφέρθηκε στις δύο σημαντικές εκδόσεις της Σ.Ε. πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η εκδήλωση με θέμα “το σοσιαλιστικό κράτος”: η πρώτη είναι τα υλικά της Ημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ, “Για το σοσιαλιστικό κράτος. Η Ιστορία που διδάσκει, η Ιστορία που μένει να γραφτεί” που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή τα 100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν, και η δεύτερη που περιλαμβάνει το κείμενο του Β. Μ. Μολότοφ, ηγετικού στελέχους του Μπολσεβίκικου Κόμματος, προς την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) το 1965. Όπως είπε, οι δύο εκδόσεις έχουν στον πυρήνα τους θεμελιώδη ζητήματα της προγραμματικής αντίληψης του ΚΚΕ, για την ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και την σοσιαλιστική οικοδόμηση. Εμπλουτίζουν τις επεξεργασίες μας στην κατεύθυνση της απόφασης του 18ου Συνεδρίου, που θέσαμε τις βάσεις για την εκτίμηση της πορείας οικοδόμησης του σοσιαλισμού στον 20ο αιώνα. Τόνισε ότι και οι δύο αυτές εκδόσεις είναι ενταγμένες στην συνεχή ερευνητική και μελετητική προσπάθεια του ΚΚΕ για την κριτική αποτίμηση της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ο αιώνα. Μιας προσπάθειας που ξεκίνησε στη δεκαετία του 1990 στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες που δημιουργήθηκαν από τη νίκη της αντεπανάστασης και την μεγάλη υποχώρηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Κορυφαίες στιγμές αυτή της προσπάθειας, που συνεχίζεται, ήταν οι αποφάσεις του 18ου Συνέδριου του ΚΚΕ με τις εκτιμήσεις για την σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ και του 19ου Συνέδριου που αποφασίστηκε το νέο πρόγραμμα του Κόμματος.
Ακολούθησαν οι ομιλίες από τον Μάκη Παπαδόπουλο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα: «Σοσιαλιστικό κράτος και κεντρικός σχεδιασμός» και από την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα: «Για τον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος στη σοσιαλιστική οικοδόμηση».
Στον αναπόσπαστο ρόλο του ΚΚ ως καθοδηγητή του εργατικού, κοινωνικού αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη νίκη της εργατικής εξουσίας, στάθηκε μεταξύ άλλων στην ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα.
«Κάθε μέρα, κάθε στιγμή αποτελεί για το ΚΚΕ πεδίο άμεσης παρέμβασης για να ανταποκρίνεται στον αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας υπέρ της εργατικής. Είναι υποχρεωμένο να αλληλοδιαπλέκει διαλεκτικά το σήμερα και το αύριο, να μη διαχωρίζει με στεγανά τις μη επαναστατικές από τις επαναστατικές συνθήκες», σημείωσε σχετικά.
«Προετοιμαζόμαστε σήμερα και προετοιμάζουμε τις μάζες για τη νίκη – με την άνοδο του θεωρητικού, ιδεολογικού και πολιτιστικού επιπέδου συνολικά του Κόμματος και της ΚΝΕ» και εξήγησε πιο αναλυτικά:
«- Με την πολιτική ανάπτυξης στελεχών μέσα από την εργατική τάξη, ώστε να κατακτούν θεωρητικές γνώσεις και ερευνητικές ικανότητες, να διακρίνονται για την ταξικότητα και την επιστημονικότητά τους,
– με την ύπαρξη και των πολλαπλασιασμό γέρων Κομματικών και Κνίτικων Οργανώσεων στα μεγάλα εργοστάσια, επιχειρήσεις, σε τομείς και κλάδους στρατηγικής σημασίας,
– με τον εμπλουτισμό της παραπέρα επανεξέτασης όλης της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης,
– με επιστημονικά θεμελιωμένη επαναστατική στάση και δράση απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε συνδυασμό με την πάλη για την εργατική εξουσία».
Στη συνέχεια της ομιλίας της αναφέρθηκε στον καθοριστικό και ηγετικό ρόλο του ΚΚ στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ώστε να εκφράσει τις νομοτέλειές της με επίγνωση μάλιστα των όποιων δυσκολιών ή νέων απαιτήσεων που θα εμφανίζονται στην πορεία, καθώς η ταξική πάλη φουντώνει, με τη νίκη της εργατικής εξουσίας αφού θα είναι στην ατζέντα διεθνώς η προσπάθεια αντεπανάστασης.
O Μάκης Παπαδόπουλος στην ομιλία του σημείωσε μεταξύ άλλων:
«Πριν δύο αιώνες, ο Μαρξ εξηγούσε προφητικά ότι για 300% κέρδος το κεφάλαιο δεν θα διστάσει να διαπράξει κανένα έγκλημα.
Σήμερα, την ώρα που εμείς βλέπουμε τις βόμβες του Ισραήλ και των ΗΠΑ να θάβουν ζωντανά τα παιδιά κάτω απ’ τα συντρίμμια των κτιρίων και τις απειλές ότι θα χτυπήσουν πυρηνικούς σταθμούς σε λειτουργία, αρκετοί μεγαλομέτοχοι των ομίλων δεν κρύβουν τη χαρά τους γιατί βλέπουν να αυξάνουν τα κέρδη τους στα ταμπλό των χρηματιστηρίων.
Ομως η ζωή μας δεν κινδυνεύει μόνο από τους πολέμους. Κινδυνεύει και στην ειρήνη τους.
Για τον ίδιο λόγο που πεθαίνουν σήμερα άνθρωποι περιμένοντας το ΕΚΑΒ, που πνίγονται αβοήθητοι στις πλημμύρες και καίγονται κάθε χρόνο στις πυρκαγιές, για τον ίδιο λόγο κινδυνεύουμε να γίνουμε “κρέας για τα κανόνια”, καθώς η φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου απλώνει γύρω μας.
Για να αναβαθμίσει η ελληνική άρχουσα τάξη τα κέρδη και τη θέση της στην ευρύτερη περιοχή, αναλαμβάνει σήμερα το κράτος τον ρόλο του σημαιοφόρου στα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και μπλέκει τον λαό όλο και πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που κλιμακώνονται.
Κινδυνεύουμε, λοιπόν, απ’ το κεφάλαιο και το κράτος του, που δεν διστάζει να θυσιάσει κάθε ανάγκη μας, και τη ζωή μας, προκειμένου να αυξήσει τα κέρδη του.
Η αποστολή αυτού του εχθρικού κράτους, του αστικού κράτους, δεν πρόκειται να αλλάξει αν γίνει πιο επιτελικό, πιο έξυπνο, πιο ψηφιακό, πιο γρήγορο. Η αποστολή του ήταν, είναι και θα είναι η επιβολή της δικτατορίας του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και πρέπει να συζητήσουμε, να διαβάσουμε, να φωτίσουμε ότι αυτό το σύστημα και το κράτος του μπορεί και πρέπει να ανατραπεί. Οτι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οτι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος.
Αυτό απέδειξε η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης και η ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης τον 20ό αιώνα.
Ορισμένα απ’ τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης για την κάλυψη βασικών αναγκών των εργαζομένων, για την εξάλειψη της ανεργίας και της ενεργειακής φτώχειας, τη διασφάλιση κατοικίας, δωρεάν Υγείας και υψηλού επιπέδου μόρφωσης, την πρόσβαση στην πολιτιστική δημιουργία υψηλού επιπέδου, δεν μπορεί ούτε σήμερα να τα διασφαλίσει ο καπιταλισμός, δεκαετίες μετά, και ούτε πρόκειται να τα διασφαλίσει ποτέ. (…)
Η ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης φωτίζει τη δυνατότητα, την αναγκαιότητα και την υπεροχή μιας ανώτερης μορφής οργάνωσης της κοινωνίας, κατά την οποία αλλάζει ριζικά ο σκοπός της παραγωγής, ο χαρακτήρας της εξουσίας και της ιδιοκτησίας και ο ρόλος της εργατικής τάξης, γενικότερα των εργαζομένων. Απ’ τα χέρια της αστικής τάξης, τη δικτατορία του κεφαλαίου, η εξουσία περνάει στα χέρια της εργατικής τάξης, τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Καταργείται η καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής με την κοινωνικοποίησή τους, περνάμε δηλαδή στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Αλλάζει ο σκοπός της παραγωγής και τη θέση του καπιταλιστικού κέρδους καταλαμβάνει η ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας που συνεχώς διευρύνονται. Οι εργαζόμενοι απ’ το παρασκήνιο περνούν στο προσκήνιο της Ιστορίας και παίζουν ενεργό ρόλο στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων της διακυβέρνησης.
Στη Σοβιετική Ενωση, για πρώτη φορά στην Ιστορία, αποδείχτηκε στην πράξη η δυνατότητα να σχεδιαστούν επιστημονικά και ενιαία οι στόχοι της παραγωγής με στόχο την ολόπλευρη ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας».
Β.Μ. ΜΟΛΟΤΟΦ, Προς την ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ του ΚΚΣΕ (1965)
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Η Ιστορία που διδάσκει, η Ιστορία που μένει να γραφτεί
